бла́зія
(н.-лац. blasia)
пячоначны мох сям. блазіевых, які расце на вільготнай глебе, каля дарог, у канавах, кар’ерах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
гіперпаратырэо́з
(ад гіпер + гр. раrа = каля + тырэоз)
захворванне чалавека або жывёл, выкліканае павышанай функцыяй прышчытападобных залоз (параўн. гіпапаратырэоз).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
дыкранаве́йсія
(н.-лац. dicranoweisia)
лістасцябловы мох сям. дыкранавых, які расце каля асновы ствалоў дрэў, на камянях, дранкавых стрэхах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
эпібранхія́льны
(ад эпі- + гр. branchia = жабры);
э-ыя бугаркі — размешчаныя каля жабраў органы хімічнага адчування ў боканервовых малюскаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
solar
[ˈsɔʊlər]
adj.
1) со́нца
a solar eclipse — зацьме́ньне со́нца
2) со́нечны
а) solar heat — со́нечнае цяпло́
б) a solar year — со́нечны год (каля́ 365 дзён)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
парамне́зія
(ад гр. para = каля, пры + mnesis = успамін)
мед. парушэнне памяці, пры якім падзеі, што адбываюцца ў дадзены момант, здаюцца ўжо некалі перажытымі (параўн. амнезія).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
уво́дзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; незак.
1. Незак. да увесціся.
2. Уст. Ісці ў царкву з дзіцём на ўводзіны (у 3 знач.). Маладзіцы мелі розныя тэрміны: каму трэба было «уводзіцца» каля сёмухі, каму каля Пятра, каму на каляды, а хто яшчэ і зусім не вытрымаў свой тэрмін. Колас.
3. Зал. да уводзіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Караку́лька ’ручка касы’ (БДА), укр. каракуля ’ручка каля рала’, параўн. рус. каракули ’крывое дрэва’, няяснага паходжання (Фасмер, 2, 192). Супраць цюрк. этымалогіі Фасмера ЕСУМ, 2, 385.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ля́балацце, ляболацце, ля́балаць, лябалотнічча, ляву́збалаць, ля́збалацце, лябалоцічча, ляпоўзбалацішча, ляўзкалю́балацце, ля́ўзбалацце ’сенажаць, лес, кусты каля балота’ (слаўг., Яшк.). Да ля 2 + з‑ (‑уз‑, ‑паўз‑) і балота (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Прыко́пак ’малая ўкладка сена на сенажаці’ (нясвіж., ЛА, 2), пріко́пык ’невялікая капа, складзеная асобна або каля вялікай капы ці стога’ (Юрч., Мат. Маг.). Да капа́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)