Verbum

паме́ркнуць гл. меркнуць.

паме́рлы, -ая, -ае.

Які памёр, перастаў жыць.

Шанаваць памяць памерлых (наз.).

паме́рці, -мру́, -мрэ́ш, -мрэ́; -мро́м, -мраце́, -мру́ць; памёр, -ме́рла; -мры́; зак.

1. Перастаць жыць.

Маці даўно памерла.

П. ад ран.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан. Знікнуць, спыніцца (кніжн.).

Справа нашых бацькоў не памрэ.

|| незак. паміра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; наз. паміра́нне, -я, н.

паме́сны, -ая, -ае (кніжн.).

Які мае адносіны да валодання зямлёй і да карыстання ёю на аснове феадальных правоў.

П. лад.

паме́сце, -я, мн. -і, -яў, н.

Зямельнае ўладанне памешчыка.

Буйное п.

паме́сячны, -ая, -ае.

Які разлічваецца па месяцах.

П. даход.

Работа аплачваецца памесячна (прысл.).

паме́та, -ы, ДМ -ме́це, мн. -ы, -ме́т, ж.

У слоўніках: спецыяльнае ўказанне на граматычную ўласцівасць слова, яго стылістычную афарбоўку і інш.

Граматычныя паметы.

Стылістычная п.

паме́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Надпіс, запіс, знак, якім абазначаецца што-н.

Паметкі на палях кнігі.

паме́ціць гл. меціць¹.

паме́шчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Землеўладальнік-дваранін (у краінах, дзе існуюць прыгонніцкія, феадальныя адносіны або іх рэшткі).

|| ж. паме́шчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. паме́шчыцкі, -ая, -ае.