тромб¹, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Згустак крыві, які ўтвараецца ў крывяносным сасудзе ці ў поласці сэрца.

2. Увогуле згустак рэчыва, які закупорвае сасуд, праток.

Лімфатычны т.

|| прым. трамбаты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

цэ́льны, -ая, -ае.

1. 3 аднаго рэчыва, з аднаго куска, суцэльны.

Ц. мармур.

Цэльная металічная трубка.

2. Неразбаўлены, натуральны.

Цэльнае малако.

3. перан. Якому ўласціва ўнутранае адзінства.

Ц. характар.

|| наз. цэ́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

абма́зка ж (рэчыва) Tünche f -, -n; Ánstrichmasse f - (для сцен); Ánstrich m -(e)s (тэх)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

спектр, ‑а, м.

Рознакаляровая паласа, якая атрымліваецца пры раскладанні праменя святла. Светлавы спектр. Інфрачырвоная частка спектра. // Спец. Сукупнасць каляровых ліній, што ўтвараюцца пры прапусканні выпраменьванняў распаленага цела або рэчыва праз пэўныя аптычныя прылады і залежаць ад хімічнага складу гэтага рэчыва. Спектр натрыю.

[Ад лац. spectrum — бачнае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ген, ‑а, м.

Элементарная адзінка спадчыннага рэчыва, з дапамогай якога прыметы і ўласцівасці бацькоў перадаюцца нашчадкам.

[Грэч. genos — род.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аспіры́н, ‑у, м.

Медыцынскі прэпарат, белае крышталічнае рэчыва, якое суцішае боль і паніжае тэмпературу; ацэтылсаліцылавая кіслата.

[Ням. Aspyrin, фр. aspirine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́тапіць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак., што.

Нагрэўшы, здабыць, вылучыць з чаго‑н. плаўкае рэчыва. Вытапіць сала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуст, ‑у, М ‑сце, м.

Хімічнае рэчыва ў выглядзе парашку, якое скарыстоўвалася для знішчэння шкодных насякомых.

[Ад англ. dust — пыл.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыфасге́н, ‑у, м.

Бясколернае масляністае атрутнае рэчыва з рэзкім удушлівым пахам, падобным да паху прэлага сена.

[Грэч. di(s) — двойчы і фасген.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэкстры́н, ‑у, м.

Прадукт з крухмалу, які ужываецца ў розных галінах прамысловасці ў якасці клейкага рэчыва.

[Фр. dextrine.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)