Verbum

няўжы́ўчывы, -ая, -ае.

Які дрэнна ўжываецца, ладзіць з іншымі людзьмі, а таксама ўласцівы такому чалавеку.

Н. чалавек.

Н. характар.

|| наз. няўжы́ўчывасць, -і, ж.

няўзбро́ены, -ая, -ае.

Які не мае пры сабе зброі.

◊

Няўзброеным вокам (відаць) —

1) без дапамогі аптычных прыбораў;

2) лёгка і адразу (пра відавочнае, зусім зразумелае).

няўзго́днены, -ая, -ае.

1. Пазбаўлены ўзгодненасці, адзінства.

Няўзгодненыя дзеянні.

2. Які не ўзгадніліь або не паспелі ўзгадніць з кім-н.

Н. план.

|| наз. няўзго́дненасць, -і, ж.

няўзна́к, прысл.

1. Непрыкметна.

Смяяцца н.

2. Хоць бы што, неўзаметку.

Доўгая дарога нам н.

няўклю́да, -ы, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -дзе, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -лю́д і -аў (разм.).

1. Той (тая), хто мае нязграбную фігуру, пазбаўлены спрыту ў рухах.

2. Неахайны чалавек, мурза.

Н. бачны здалёк.

няўклю́дны, -ая, -ае (разм.).

1. Пазбаўлены зграбнасці, лоўкасці ў рухах; непаваротлівы.

Н. мядзведзь.

2. перан. Дрэнна, недастаткова апрацаваны; няскладны.

Няўклюдныя выразы.

|| наз. няўклю́днасць, -і, ж.

няўла́джаны, -ая, -ае.

Не забяспечаны ўсім неабходным.

Н. быт.

|| наз. няўла́джанасць, -і, ж.

няўме́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ме́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ме́к (разм.).

Няўмелы, няздатны да чаго-н. чалавек.

І н. спячэ, як з засека цячэ (прыказка).

няўпра́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж. (разм.).

Немагчымасць выканаць, зрабіць усё, што патрэбна.

Н. з работай.

няўро́блены, -ая, -ае.

Які ніколі або даўно не ўрабляўся (пра зямлю, глебу і пад.).

Яго больш за ўсё хвалявала няўробленая зямля.

|| наз. няўро́бленасць, -і, ж.