inferior to

а) ніжэ́йшы за каго́

б) не такі́ до́бры, як хто, го́ршы за каго́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

beery

[ˈbɪri]

adj.

1) піўны́; ад пі́ва

beery good humor — до́бры настро́й ад пі́ва

2) п’яны́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

genie

[ˈdʒi:ni]

n.

дух, джын -а m. (до́бры або́ злы́ дух у ара́бскай і пэрсы́дзкай міталёгіі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

cop​1 [kɒp] n. infml

1. паліцэ́йскі, коп

2. злаўле́нне, злоў

♦

not much cop BrE не ве́льмі до́бры, не Бог ве́дае які́, не ве́льмі каб

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

excellent [ˈeksələnt] adj. выда́тны, ве́льмі до́бры;

excellent service выда́тны сэ́рвіс;

What an excellent idea! Якая цудоўная ідэя!;

She speaks excellent Swedish. Яна выдатна размаўляе па-шведску.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

OK​2 [əʊˈkeɪ] adj. infml до́бры;

Everything is OK. Усё ў парадку;

It’s OK by me. Я не супраць;

Are you (feeling) OK? Ты ў парадку?

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прыўда́лы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Надта ўдалы, надзвычай добры; цудоўны. Па-над парканам пышным валам Стаяў вішняк густы, прыўдалы. Колас. Ну, а цяпер справа вырашана, кар’ер адчынім прыўдалы, хопіць баласту на ўсе адгаліненні з гакам! Шынклер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́гадны, ‑ая, ‑ае.

1. Які дае выгаду, прыбытак, прыносіць карысць. Выгадны спосаб вядзення гаспадаркі. Выгаднае пагадненне.

2. Які мае перавагу; зручны, спрыяльны, добры. Выгаднае становішча. □ Месца для купання.. [хлопцы], на іх думку, выбралі самае выгаднае. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цало́к, ‑лка, м.

Разм. Чалавек, які метка страляе. Сцяпан агледзеў ваўка з аднаго боку, перавярнуў на другі, адшукаў, куды трапілі шраціны, і пахваліў сына: — Цалок ты ў мяне добры. Увесь набой засадзіў у галаву. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ме́нтар, ‑а, м.

1. Уст., іран. Настаўнік, выхавальнік, кіраўнік. Мой добры, мой даўні ментар, Настаўнік мае хады. Таўбін.

2. Спец. Чаранок (галінка), які прышчэпліваецца расліне для атрымання ў гібрыдзе якасцей, уласцівых дрэву, з якога ўзяты чаранок.

[Ад імя Ментара — выхавальніка Тэлемака, сына Адысея з паэмы Гамера «Адысея».]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)