перастрахава́ць, ‑страхую, ‑страхуеш, ‑страхуе; зак., каго-што.

1. Застрахаваць зноў, яшчэ раз. Перастрахаваць маёмасць.

2. Застрахаваць усё, многае. Перастрахаваць усе будынкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перафастрыгава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; зак., што.

1. Сфастрыгаваць нанава, іначай. Перафастрыгаваць блузку. Перафастрыгаваць каўнер.

2. Пафастрыгаваць усё, многае. Перафастрыгаваць усе швы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыміна́л, ‑у, м.

Разм. Крымінальная справа, злачынства. — Нельга, нельга дараваць..! Гэта ж асмяюць нас усе! Гэта ж крымінал! — гарачыўся Міхалка. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змага́нец, ‑нца, м.

Тое, што і змагар. Усе знішчала перашкоды Змаганцаў дужая сям’я — Сыноў савецкага народа Твой гонар — Партыя мая! Хведаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́дыхнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

Патраціць усе сілы, знясілець. Відаць, выдыхнуліся яны [англічане з французамі] толькі на адной атацы, і закончылася іх наступленне. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саснава́ць, ‑сную, ‑снуеш, ‑снуе; ‑снуём, ‑снуяце; зак., што.

Разм.

1. Зрасходаваць снуючы (пражу, ніткі). Саснаваць усе ніткі.

2. Сплесці (пра павуціну).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сто́ік, ‑а, м.

1. Паслядоўнік філасофіі стаіцызму.

2. перан. Пра чалавека, які стойка і мужна пераносіць усе жыццёвыя выпрабаванні, нягоды, цяжкасці.

[Грэч. stōikos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

унасі́ць, унашу, уносіш, уносіць; зак., каго-што.

Унесці ўнутр чаго‑н. усё, многае ў некалькі прыёмаў. Унасіць усе дровы ў павець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

youthful

[ˈju:Өfəl]

adj.

1) малады́

2) юна́цкі

Everyone admired his youthful enthusiasm — Усе́ захапля́ліся яго́ным юна́цкім запа́лам

3) маладжа́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ага́.

1. часц. Ужыв. пры выказванні згоды, сцвярджэння, пры ўспамінанні чаго-н., пры перамене тэмы гутаркі, для выказу у́шчування, папроку.

Чуеш? Ага, чую.

Усе прыехалі? Ага.

Ага, спазніўся?

2. выкл. Вокліч з пераможнай інтанацыяй; выказвае здагадку, радаснае здзіўленне; выражае насмешку, злараднасць, пагрозу і пад.

Ага!

Папаўся!

Ага!

Ты тут!

Ага, разумею.

А ён пераможа.

Ага!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)