Verbum

палінезі́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Палінезіі, палінезійцаў, уласцівы ім. Палінезійскія мовы.

нелітарату́рны, ‑ая, ‑ае.

Які не належыць да літаратуры, да літаратурнай мовы. Нелітаратурнае слова.

алта́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да алтайцаў, Алтая. Алтайскія горы. Алтайскія мовы.

арфаэпі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да арфаэпіі. Арфаэпічныя нормы беларускай літаратурнай мовы.

аўстралі́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Аўстраліі, аўстралійцаў. Аўстралійскія мовы. Аўстралійскі мацярык.

інданезі́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Інданезіі, інданезійцаў, належыць ім. Інданезійскія мовы.

дыяле́ктны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыялекту. Дыялектныя асаблівасці мовы. Дыялектны выраз.

фане́ма, ‑ы, ж.

Спец. Непадзельная далей гукавая адзінка мовы, якая выконвае сэнсаадрознівальную функцыю.

[Ад грэч. phōnēma — гук.]

фрыка́цыя, ‑і, ж.

У фізіялогіі гукаў мовы — трэнне паветра пры ўтварэнні фрыкатыўных гукаў.

[Ад лац. frictio — трэнне.]

царкоўнаславяні́зм, ‑у, м.

Слова, граматычная форма або выраз, якія прыйшлі з царкоўнаславянскай мовы.