Гуга́ць ’гуляць, банкетаваць; весці разгульнае жыццё’ (Нас.). Трубачоў (Эт. сл., 7, 167) параўноўвае са славен. gúgati ’гайдаць, разгушкаць’, чэш. huhati ’крычаць (пра саву)’, рус. гу́га́ть ’гайдаць, разгойдваць’. Паводле Трубачова (там жа), слова экспрэсіўнага паходжання. Гл. яшчэ Бернекер, 1, 361; Фасмер, 1, 469.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гу́рыя, ‑і, ж.

Згодна з каранам, вечна маладая прыгажуня, якая жыве ў раі і ўпрыгожвае там жыццё праведнікаў.

[З арабск.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вандро́ўніцкі, ‑ая, ‑ае.

Уласцівы вандроўніку, звязаны з вандроўніцтвам. Вандроўніцкае жыццё. Вандроўніцкі шлях. // Неабходны для вандроўніка, вандравання. Вандроўніцкі рыштунак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бадзя́жніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да бадзягі ​2, бадзяжніцтва; такі, як у бадзягі. Бадзяжніцкае жыццё. Бадзяжніцкая натура.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бася́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да басяка, уласцівы басяку (у 1, 2 знач.). Басяцкае жыццё. Басяцкія звычкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бася́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак.

Разм. Весці басяцкае жыццё. [Пракоп:] — Не дам! Вот жа не дам! Басячыць ідзі. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здо́ўжыцца, ‑жыцца; зак.

Здацца вельмі доўгім; надакучыць. Дарога гэтак здоўжылася, што здавалася, яны ехалі ўсё сваё жыццё. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гео́ргікі

(гр. georgikos = сельскагаспадарчы)

эпічныя творы антычнай паэзіі, якія апявалі вясковае жыццё, побыт, прыроду, працу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гіграбіёнты

(ад гігра- + біёнты)

арганізмы (пераважна вельмі дробныя), жыццё якіх звязана з капілярнай глебавай вадой.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

алта́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Усходняя, узвышаная частка хрысціянскага храма (у праваслаўнай царкве аддзеленая ад агульнага памяшкання іканастасам).

2. Даўней: месца, на якое ўскладаліся ахвярапрынашэнні.

◊

Прынесці (сваё жыццё) на алтар бацькаўшчыны — ахвяраваць сваім жыццём у імя Радзімы (высок.).

|| прым. алта́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)