rabies

[ˈreɪbi:z]

n.

шал -у m., шале́нства n. (хваро́ба)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

venereal

[vəˈnɪriəl]

adj.

вэнэры́чны

a venereal disease — вэнэры́чная хваро́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Síechtum

n -(e)s вя́ла цяку́чая хваро́ба; хвараві́тасць, хі́ласць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Féttsucht

f - атлусце́нне (хвароба)

an ~ léiden* — хварэ́ць на атлусце́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

нервовахво́ры, ‑ая, ‑ае.

Чалавек, у якога назіраецца нервовая хвароба. Нервовахворы чалавек. / у знач. наз. нервовахво́ры, ‑ага, м.; нервовахво́рая, ‑ай, ж. Клініка для нервовахворых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

закаране́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Трывала замацавацца, застарэць; укараніцца. Хвароба закаранела. // Зрабіцца ўпартым, непапраўным, поўнасцю аддаўшыся якім‑н. звычкам, пачуццям. Закаранець у дрэнных прывычках.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сяміме́сячны, ‑ая, ‑ае.

1. Які працягваецца сем месяцаў. Сямімесячная хвароба. // Разлічаны на сем месяцаў. Сямімесячныя запасы прадуктаў.

2. Узростам у сем месяцаў. Сямімесячнав дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каўту́н, -у́, м.

1. Хвароба скуры на галаве, пры якой валасы зблытваюцца і зліпаюцца ў камяк.

К. марудна вылечваецца.

К. і ў коней бывае.

2. мн. -ы́, -о́ў. Валасы (разм., пагард.).

Прычашы свае каўтуны.

|| прым. каўту́нны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кесо́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Воданепранікальная камера, якую выкарыстоўваюць пры падводных будаўнічых работах.

|| прым. кесо́нны, -ая, -ае.

Кесонныя работы.

○

Кесонная хвароба — захворванне, якое ўзнікае пры хуткім выхадзе з асяроддзя з павышаным атмасферным ціскам у асяроддзе з больш нізкім ціскам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́спа, -ы, ж.

1. Востразаразная вірусная хвароба, якая суправаджаецца гнойным сыпам на скуры і слізістых абалонках.

Прышчэпка воспы.

2. Шрамы і ямкі, якія застаюцца на скуры пасля гэтай хваробы або на месцы яе прышчэплівання (разм.).

Пабіты воспай.

|| прым. во́спавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)