lęk, ~u

м. кніжн. страх, боязь, спалох, пуд, перапуд;

lęk przestrzeni — боязь прасторы;

lęk wysokości — боязь вышыні;

lęk przed samotnością — боязь адзіноты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

наво́дзіць несов.

1. в разн. знач. наводи́ть; (устанавливать порядок — ещё) водворя́ть;

2. (делать донос) выдава́ть;

3. (лезвие) направля́ть;

4. (музыкальный инструмент) настра́ивать;

5. прост. наводи́ть, плоди́ть;

6. (тоску, страх) наводи́ть;

1-6 см. наве́сці

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смяро́тны, смяртэ́льны (кніжн.)

1. tödlich, tódbringend; мед. letál;

смяро́тны яд tödliches Gift;

смяро́тная хваро́ба tödliche [lébensgefährliche] Kránkheit;

2. перан. tödlich, Tod-, Tódes-, zum Stérben, Stérbens-;

смяро́тны страх Tódesangst f -;

смяро́тная няна́вісць Tódfeindschaft f -;

смяро́тная небяспе́ка Tódesgefahr f -, Lébensgefahr f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

апанава́ць

1. (ахапіць, авалодаць) ergréifen* vt, überkómmen* vt, befállen* vt, pácken vt, (er)fássen vt;

страх апанава́ў мяне́ Angst befíel [páckte, überkám] mich;

2. (напасці, акружыць зусіх бакоў) überfállen* vt; hérfallen* vi (s) (на каго-н., што-н. über A)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

риск м. ры́зыка, -кі ж.;

подверга́ть себя ри́ску рызыкава́ць;

без ри́ска без ры́зыкі, не рызыку́ючы;

с ри́ском для жи́зни рызыку́ючы жыццём;

на свой (страх и) риск на сваю́ ры́зыку, на свой адка́з.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Страсць ‘моцнае захапленне’, ‘цяга да чаго-небудзь’, ‘моцнае нястрымнае каханне’ (ТСБМ), ‘усяночнае няспанне з вечара Вялікага чацвярга на пятніцу’, ‘моцнае жаданне’, прысл. ‘моцна, вельмі’ (Нас.), ‘страх, жудасць’ (Рам. 6), ст.-бел. стрась ‘пакута; мукі’ (Карскі, 1, 356). Укр. страсть, рус. страсть, чэш. strast, славац. strasť, серб.-харв. strȃst, славен. strȃst, балг., макед. страст, ст.-слав. страсть ‘страсць, пакута, мучэнне’. Прасл. *strastь утворана ад *stradati ‘пакутаваць, цярпець’ з суф. ‑tь; гл. Слаўскі, SP, 2, 45. Гл. яшчэ Фасмер, 3, 771; Бязлай, 3, 324; Махэк₂, 580.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жах I (род. жа́ху) м.

1. у́жас; страх; (сильное волнение) тре́пет;

яго́ ахапі́ў ж. — его́ охвати́л у́жас (страх);

наганя́ць ж. на каго́-не́будзь — приводи́ть в тре́пет кого́-л.;

2. (трагическое явление) у́жас;

жа́хі вайны́ — у́жасы войны́;

3. прост. (нечто страшное) стра́сти мн.;

ж. ды і то́лькі — стра́сти да и то́лько;

4. в знач. нареч. у́жас;

ж. як далёка — у́жас как далеко́;

5. в знач. сказ. у́жас;

про́ста ж.! — про́сто у́жас!

жах II межд. бах, бац

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

забра́ць, -бяру́, -бярэ́ш, -бярэ́; -бяро́м, -бераце́, -бяру́ць; -бяры́; -бра́ны; зак.

1. каго-што. Узяць, захапіць.

З. з сабой рэчы.

З. у палон.

З. грошы.

2. што. Адняць, прымусіць патраціць.

Работа забрала многа часу.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан., каго. Авалодаць кім-н., падпарадкаваць сабе (разм.).

Мяне забраў страх.

З. за жывое.

4. што. Увабраць, засунуць (пра адзенне) або зменшыць у шырыні або даўжыні пры шыцці.

З. штаны ў боты.

З. рукаў.

|| незак. забіра́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. забіра́нне, -я, н. (да 1, 2 і 4 знач.) і забо́р, -у, м. (да 1 знач.; спец.).

Забор вады.

Забор пробы.

|| прым. забо́рны, -ая, -ае (да 1 знач.; спец.).

Заборная канструкцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

унуша́ць

1. éinflößen vt, éinschärfen vt;

унуша́ць страх каму-н. j-m Furcht éinflößen;

унуша́ць трыво́гу Ánlaß zur Besórgnis gében*;

унуша́ць пава́гу Respékt éinflößen;

2. (думкі, перакананні) éingeben*vt, suggeríergn vt (падказаць); éinschärfen vt, éinblasen* vt (што-н. адмоўнае)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гіпно́з, ‑у, м.

1. Асаблівы стан частковага, няпоўнага сну ў чалавека і вышэйшых пазваночных жывёл, які ўзнікае пад уплывам знешніх раздражняльнікаў або ўнушэння. Быць у стане гіпнозу.

2. Усыпленне шляхам унушэння; гіпнатызаванне. Гіпноз хворага. // перан. Сіла ўплыву, уздзеяння, уласцівая каму‑, чаму‑н. Казкі паводзілі такі страх, што і ў слухачоў і ў апавядальніка варушыліся на галаве валасы. Гэта было падобна на гіпноз. Гіпнатызавалі адзін аднаго словамі, рухамі, страхам, напружанасцю пачуццяў. Чарнышэвіч.

[Ад грэч. hýpnos — сон.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)