Лю́дства ’чалавецтва, народ’ (Гарэц., Нас., Др.-Падб., Яруш.). Укр. людство, рус. людство, польск. ludztwo, в.-луж. ludstwo, чэш. lidstvo, славац. ľudstvo, славен. ljȗdstvo, серб.-харв. љу̀дство. Прасл. lʼudьstvo. Да люд, лю́дзі (гл.). Аб суфіксе ‑ьstvo гл. Мее (Общеслав., 296).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

э́тнас

(гр. ethnos = племя, народ)

гістарычна ўзнікшы від устойлівай сацыяльнай групоўкі людзей, прадстаўленай племем, народнасцю, нацыяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

неаге́н, ‑у, м.

Тоўшча слаёў горных народ, якія адклаліся ў перадапошні перыяд геалагічнай гісторыі Зямлі.

[Ад грэч. neos — новы і génos — нараджэнне, узрост.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кангале́зскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Конга, кангалезцаў, належыць ім. Кангалезскі народ. Кангалезскі ўрад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карэ́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Карэі, карэйцаў, належыць ім. Карэйскі народ. Карэйская мова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кені́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Кеніі, кенійцаў, належыць ім. Кенійскі народ. Кенійская газета.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малда́ўскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Малдавіі, малдаван. Малдаўскі народ. Малдаўская мова. Малдаўскі каньяк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

туарэ́гі, ‑аў; адз. туарэг, ‑а, м.

Народ, які жыве ў Малі, Нігеры, Алжыры, Верхняй Вольце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БАЛКА́РЦЫ

(саманазва таулу, малкарлы),

народ у Кабардзіна-Балкарыі. 51,4 тыс. чал.; усяго ў б. СССР 66 тыс. чал. (1979). Гавораць на балкарскай мове. Вернікі — мусульмане-суніты.

т. 2, с. 256

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Патрыёт ’той, хто любіць сваю радзіму, свой народ’ (ТСБМ). Праз польскую (patriota) ці рус. мову з ням. Patriot, якое з франц. patriote ’сын бацькаўшчыны’ < с.-лац. patriōta < ст.-грэч. πατριώτης ’зямляк, суайчыннік’ (Праабражэнскі, 2, 27; Фасмер, 3, 217; SWO, 1980, 558).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)