прымо́рскі, ‑ая, ‑ае.

1. Які знаходзіцца, размяшчаецца каля мора. Прыморскі курорт. Прыморскі горад. □ Абрысаваліся ў туманах вершаліны далёкіх прыморскіх гор. Самуйлёнак.

2. Які бывае ў прымор’і, уласцівы прымор’ю. Прыморскі клімат. Прыморскі вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бульва́р

(фр. boulevard = першапачаткова гарадскі вал)

шырокая, абсаджаная дрэвамі алея пасярэдзіне вуліцы, уздоўж берага мора і г.д.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Дуна́й агульная назва вялікай ракі ў беларусаў’ (Яшкін), рус. дыял. дуна́й ’ручаёк з-пад зямлі’, укр. дуна́й ’разліў вады’, польск. дыял. dunaj ’далёкая незнаёмая рака, мора’. Ад уласнай назвы ракі Дунай; гл. Фасмер, 1, 553 (да тлумачэння ўласнай назвы Дунай гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 156–157). Параўн. яшчэ Брукнер, 103.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

estuary

[ˈestʃueri]

n., pl. -aries

1) шыро́кае ву́сьце ракі́

2) ву́сьце ў мо́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

inland

[ˈɪnlənd]

adj.

нутраны́; адда́лены ад мо́ра або́ мяжы́

inland trade — нутраны́ га́ндаль

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

shore

[ʃɔr]

n.

1) бе́раг мо́ра, во́зера

2) су́ша, зямля́ f.

•

- off shore

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

бескане́чнасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць бесканечнага; адсутнасць пачатку і канца. Бесканечнасць матэрыяльнага свету. // Тое, што не мае канца ці здаецца такім; бясконцасць. Бесканечнасць рэек. Бесканечнасць мора.

2. Уяўная велічыня, большая за ўсякую дадзеную.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абхапі́цца, ‑хопіцца; зак.

Абхапіць, абняць адзін аднаго. — Хлопцы, ды гэта ж Цярэшка, мой сын, матрос з Чорнага мора! — І яны абхапіліся, трэслі адзін аднаго за плечы, грукалі кулакамі адзін аднаго па спінах. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мыс, ‑а, М мысе, м.

Частка сушы, якая вострым вуглом выходзіць у мора, возера, раку. Вось толькі мые скалісты абагнуць, Прайсці між рыфаў асцярожна І можна Ветразі згарнуць, І якар кідаць можна! Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сердалі́к, ‑у, м.

Мінерал, каштоўны камень бледна-ружовага, чырвонага ці аранжавага колеру; разнавіднасць халцэдону. Але падкраўся коўш магутны, Калі світанкам мора спала — Сарваў з чала блакітнай бухты Карону з сердалікаў і апалаў. Арочка.

[Ад грэч. sárdion.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)