Verbum

непрысто́йнасць, -і, ж.

1. гл. непрыстойны.

2. мн. -і, -ей. Непрыстойны ўчынак, непрыстойныя словы.

Нагаварыць непрыстойнасцей.

непрысто́йны, -ая, -ае.

Бессаромны.

Непрыстойныя паводзіны.

|| наз. непрысто́йнасць, -і, ж.

непрысту́пны, -ая, -ае.

1. Такі, да якога цяжка або немагчыма наблізіцца, якім цяжка авалодаць.

Непрыступныя скалы.

Непрыступная крэпасць.

2. Такі, да якога цяжка падступіцца; ганарысты.

Н. начальнік.

|| наз. непрысту́пнасць, -і, ж.

непрыто́мнасць, -і, ж.

1. Страта прытомнасці, выкліканая хваравітым станам або душэўным узрушэннем.

Быць у непрытомнасці.

2. Крайняя ступень душэўнага ўзрушэння, пры якой траціцца здольнасць валодаць сабой.

Напалохацца да непрытомнасці.

непрыто́мны, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца ў непрытомнасці.

2. Які знаходзіцца ў стане душэўнага ўзрушэння; узбуджаны.

Усхапілася з пасцелі, як непрытомная.

непрыхі́льны, -ая, -ае.

1. Непрыязна настроены; недружалюбны.

Непрыхільныя адносіны.

2. Які змяшчае ў сабе або выказвае неадабрэнне.

Н. водзыў.

|| наз. непрыхі́льнасць, -і, ж.

непрыя́зны, -ая, -ае.

Які недружалюбна настроены ў адносінах да каго-, чаго-н.; выражае або праяўляе недружалюбнасць.

Н. чалавек.

Н. тон.

|| наз. непрыя́знасць, -і, ж.

Не хаваць сваёй непрыязнасці да каго-н.

не́прыяцель, -я, мн. -і, -яў, м.

Чалавек, які варожа адносіцца да каго-, чаго-н.

Нажыць сабе непрыяцеля.

|| ж. не́прыяцелька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек.

непрыя́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Войскі ворага; праціўнік.

|| прым. непрыя́цельскі, -ая, -ае.

неразбяры́ха, -і, ДМ -ры́се, ж. (разм.).

Заблытанае становішча, адсутнасць парадку, яснасці ў чым-н.

Н. ў вядзенні дакументаў.