дэфалія́цыя

(ад дэ- + лац. folium = ліст)

апрацоўка раслін дэфаліянтамі, каб палегчыць механізаваную ўборку ўраджаю (напр. бавоўніку); абязлісценне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

вы́слаць¹, вы́шлю, вы́шлеш, вы́шле; вы́шлі; вы́сланы; зак., каго-што.

1. Паслаць адкуль-н.

В. ліст.

В. каго-н. насустрач госцю.

2. У пакаранне выдаліць за межы чаго-н.

В. са сталіцы.

|| незак. высыла́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. высыла́нне, -я, н. і вы́сылка, -і, ДМ -лцы, ж. (да 2 знач.).

|| прым. вы́сылачны, -ая, -ае і высыльны́, -а́я, -о́е (да 2 знач.; разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Скрыпт ‘рукапіс, манускрыпт’ (Гарэц., Др.-Падб.), ст.-бел. скриптъ ‘ліст, пісьмо’ (Ст.-бел. лексікон). Запазычанне з польск. skrypt ‘афіцыйная папера, дакумент; вэксаль’; або непасрэдна з лац. scriptum ‘лінія, рыса; пісьмовае сачыненне, тэкст’ (Варш. сл., 6, 183).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

падпісны́ Abonnements- [-´mã:s] (пра газету); Subskriptións- (пра кнігу);

падпісна́я цана́ Bezúgspreis m -es, -e;

пусці́ць падпісны́ ліст éine Sámmelliste [Únterschriftenliste] áuslegen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

odpisywać

незак.

1. адпісваць, адказваць (на ліст);

2. перапісваць, спісваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

laurowy

лаўровы;

wieniec laurowy — лаўровы вянок;

liść laurowy — лаўровы ліст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

napisać

зак. напісаць;

napisać do kogo list — напісаць каму ліст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

gryps, ~u

м. жарг. пісьмо (ліст) перададзенае з турмы, малява

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

удосу́житься сов., разг. знайсці́ (вы́браць) час, сабра́цца;

не удосу́жится написа́ть письмо́ не зно́йдзе (не вы́бера) ча́су (не збярэ́цца) напіса́ць ліст.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

маку́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

1. Вяршыня чаго‑н.; верхавіна. Замерлі дрэў макушкі, Не зварухнецца ліст. Глебка.

2. Верхняя частка галавы, макаўка. Шапка-кубанка сядзела на самай макушцы. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)