шэ́фства, ‑а, н.

1. Выкананне абавязкаў шэфа (у 1 знач.).

2. Грамадская дзейнасць па аказанню пастаяннай таварыскай, культурнай, вытворчай і пад. дапамогі каму‑н. Дзеці вядуць пошук невядомых герояў, бяруць шэфства над сем’ямі загінуўшых воінаў. «ЛіМ».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́ндаль

(польск. handel, ад ням. Handel)

гаспадарчая дзейнасць па куплі і продажы тавараў (напр. дзяржаўны г., прыватны г.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

каме́рцыя

(лац. commercium = гандаль)

дзейнасць, у аснове якой ляжыць ажыццяўленне афіцыяльна дапушчальных гандлёвых аперацый, што прыносяць камерсанту прыбытак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кантралёр

(фр. controleur)

службовая асоба, якая правярае каго-н., што-н., кантралюе чьпо-н. дзейнасць (напр. аўтобусны к.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

прагма́тыка

(гр. pragmatikos = дзелавы)

1) раздзел семіётыкі, які даследуе разуменне знака пазнаючым суб’ектам;

2) вучэнне пра дзейнасць, практыку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фрытрэ́дэрства

(ад фрытрэдэры)

кірунак у эканамічнай тэорыі, якому характэрна патрабаванне свабоды гандлю і неўмяшання дзяржавы ў прыватнапрадпрымальніцкую дзейнасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

отправле́ние​II ср., уст.

1. (исполнение) выкана́нне, -ння ср., выко́нванне, -ння ср.;

отправле́ние обя́занностей выкана́нне (выко́нванне) абавя́зкаў;

2. (деятельность) рабо́та, -ты ж.; дзе́йнасць, -ці ж.;

отправле́ния органи́зма физиол. рабо́та аргані́зма.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паўладко́ўвацца, ‑аецца; ‑аемся, ‑аецеся, ‑аюцца; зак.

Разм. Уладкавацца — пра ўсіх, многіх або пра ўсё, многае. Цяпер першачарговай стала задача выкрыць ворагаў Савецкай улады, якія паўладкоўваліся на работу ў савецкія ўстановы і там вялі тайную падрыўную дзейнасць. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аператы́ўнік, ‑а, м.

Разм.

1. Аператыўны работнік — супрацоўнік органаў міліцыі, дзейнасць якога — папярэджанне і раскрыццё злачынстваў. Аператыўнікі зрабілі вобыск.

2. Афіцэр аператыўнага аддзела штаба воінскага злучэння.

3. Той, хто займаецца якой‑н. аператыўнай работай. Нарада забеспячэнцаў-аператыўнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аспіранту́ра, ‑ы, ж.

Сістэма падрыхтоўкі пры вышэйшых навучальных установах або навукова-даследчых інстытутах прафесарска-выкладчыцкіх і навуковых кадраў. [Люба:] — Сур’ёзная, ну і разумная, нічога не скажаш, прафесар раіў ёй [Веры] у аспірантуру падавацца пасля інстытута. Лынькоў. // Дзейнасць, вучоба аспіранта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)