Сугру́б ’скрутак палатна і інш.’ (ТС), ’кавалак палатна для бялення’: на два сугру́бы разрэзаў (стол., ЛА, 4). Фанетычна змешанае сугроб (гл.), параўн. укр. дыял. сугро́б ’сувой палатна’, магчыма, пад уплывам грубы ’тоўсты’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прагуля́ць сов.

1. в разн. знач. прогуля́ть; (потратить на кутежи — ещё) прокути́ть;

п. абе́д — прогуля́ть обе́д;

п. два дні — прогуля́ть два дня;

п. гро́шы — прогуля́ть (прокути́ть) де́ньги;

2. (нек-рое время) прогуля́ть;

3. (потерпеть поражение в игре) проигра́ть;

п. ша́хматную па́ртыю — проигра́ть ша́хматную па́ртию;

4. (провести нек-рое время в игре) проигра́ть;

п. дзве гадзі́ны ў валейбо́л — проигра́ть два часа́ в волейбо́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

dwa

два;

dwa koty — два каты;

dwie kobiety — дзве жанчыны;

dwoje ludzi — два чалавекі;

dwoje dzieci — двое дзяцей;

dwa razy — два разы, двойчы;

co dwa dni — кожны другі дзень, праз дзень;

(gra w) dwa ognie — (гульня) ў выбівалы;

w dwóch słowach — у двух словах;

dwa kroki stąd — у двух кроках [адсюль]; крок ступіць;

bez dwóch zdań — бясспрэчна, несумненна, пэўна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

двухбако́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае два бакі; які адбываецца, распаўсюджваецца на два бакі чаго‑н. Двухбаковы вулічны рух. □ Пятро прастудзіўся і захварэў на двухбаковае запаленне лёгкіх. Шамякін. // З абодвума правымі бакамі (пра тканіну). Двухбаковы драп.

2. Абавязковы для абодвух бакоў; узаемны. Двухбаковае пагадненне. Двухбаковыя абавязацельствы. // Які дзейнічае ў абодва бакі. Двухбаковая радыёсувязь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

су́ды, ‑аў; адз. няма.

Абл. Два вядры (звычайна з вадой). Была .. [бабка], як казюлька, аднак жа цяжкія суды вады спраўна насіла — за квартал, за два, а то і далей ад крыніцы. Гарэцкі. [Барашкін] напіўся проста з крынічкі, прыгадваючы, як Людміла разыграла яго, потым зачэрпнуў поўныя суды і амаль бегма кінуўся назад да хаты. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

злучо́к, ‑чка, м.

Арфаграфічны знак (-), які злучае два словы ў адно; дэфіс, напрыклад: дзе небудзь, школа-інтэрнат, па-новаму, жоўта-зялёны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гульта́йства, ‑а, н.

Паводзіны гультая; бяздзейнасць, лянота. Гультайства і лянота — два сябры. З нар. Народ не церпіць пустаслоўя, няўмельства, гультайства. «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

белавы́, ‑ая, ‑ое.

Перапісаны на чыста; проціл. чарнавы. У фондах музея Купалы захоўваюцца белавы і два чарнавыя аўтографы верша «Крым». «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віхляну́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

Аднакр. да віхляцца. Разы два [«Пабеда»] віхлянулася ў глыбокіх слізкіх каляінах і перад самым мастком стала. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зяхну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.

Аднакр. да зяхаць. Згас стары дзядок без болю, Раз ці два адно зяхнуў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)