Verbum

непрыго́жы, -ая, -ае.

1. Пазбаўлены прыгажосці.

Н. твар.

Н. голас.

2. Заганны, несумленны, нядобры.

Н. ўчынак.

|| наз. непрыго́жасць, -і, ж. (да 1 знач.).

непрыда́тны, -ая, -ае.

Тое, што і непрыгодны.

|| наз. непрыда́тнасць, -і, ж.

непрые́мнасць, -і, ж.

1. гл. непрыемны.

2. мн. -і, -ей. Непрыемнае здарэнне, паведамленне.

Непрыемнасці на рабоце.

непрые́мны, -ая, -ае.

1. Які не падабаецца сваімі якасцямі, уласцівасцямі і пад.

Н. пах.

2. Які выклікае нездавальненне, хваляванне, парушае спакой.

Непрыемная сустрэча.

|| наз. непрые́мнасць, -і, ж.

непрыка́яны, -ая, -ае (разм.).

Які ад хвалявання не знаходзіць сабе месца, не ведае, што рабіць.

Ходзіць па хаце як н.

|| наз. непрыка́янасць, -і, ж.

непрыкры́ты, -ая, -ае.

1. Не пакрыты зверху.

Працаваць з непрыкрытай галавою.

2. перан. Які адразу адчуваецца, яўны, відавочны.

Непрыкрытая хлусня.

|| наз. непрыкры́тасць, -і, ж.

непрысто́йнасць, -і, ж.

1. гл. непрыстойны.

2. мн. -і, -ей. Непрыстойны ўчынак, непрыстойныя словы.

Нагаварыць непрыстойнасцей.

непрысто́йны, -ая, -ае.

Бессаромны.

Непрыстойныя паводзіны.

|| наз. непрысто́йнасць, -і, ж.

непрыто́мнасць, -і, ж.

1. Страта прытомнасці, выкліканая хваравітым станам або душэўным узрушэннем.

Быць у непрытомнасці.

2. Крайняя ступень душэўнага ўзрушэння, пры якой траціцца здольнасць валодаць сабой.

Напалохацца да непрытомнасці.

непрыто́мны, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца ў непрытомнасці.

2. Які знаходзіцца ў стане душэўнага ўзрушэння; узбуджаны.

Усхапілася з пасцелі, як непрытомная.