ма́ршал
(рус. маршал < фр. maréchal, ад ст.-в.-ням. marahscalc = канюшы)
воінскае званне, вышэйшае за генеральскае.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
мі́чман
(рус. мичман, ад англ. midshipman)
воінскае званне або першы афіцэрскі чын у флоце некаторых краін.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
о́бер-афіцэ́р
(ад обер- + афіцэр)
афіцэрскае званне ў арміях некаторых краін ад прапаршчыка да капітана ўключна.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
у́нтэр-афіцэ́р
(ням. Unteroffizier)
званне малодшага каманднага саставу ў царскай арміі і некаторых арміях іншых краін.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
фельдфе́бель
(ням. Feldwebel)
званне старшага унтэр-афіцэра ў пяхотных, артылерыйскіх і інжынерных часцях армій некаторых краін.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
чэмпіяна́т
(фр. championnat)
спаборніцтва на званне чэмпіёна ў якім-н. відзе спорту або ў спартыўных гульнях.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
атэстава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; зак. і незак.
1. каго-што. Даць, даваць водзыў, характарыстыку, рэкамендацыю каму-н. (кніжн.).
А. агранома як выдатнага работніка.
2. каго-што. Прысвоіць (прысвойваць) званне каму-н.
3. каго-што. Ацаніць (ацэньваць) чые-н. веды, паставіўшы якую-н. адзнаку.
А. вучняў за чвэрць года.
|| наз. атэста́цыя, -і, ж.; прым. атэстацы́йны, -ая, -ае (да 2 і 3 знач.).
Атэстацыйная камісія.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сан, ‑у, м.
1. Званне, звязанае з пачэсным становішчам, з высокай пасадай у дарэвалюцыйнай Расіі. Сан пасла. Царскі сан. Баярскі сан. // Становішча, якое займае хто‑н. Не знаў я пры знаёмстве нашым, які твой [Хурсан] чын, які твой сан. Аўрамчык. / у іран. ужыв. У найвышэйшым сапе Быў дзядзька-прастарэка. Бывала, як прыстане — Уморыць чалавека. Вітка.
2. Званне духоўнай асобы, служыцеля культу. [Аляксей:] — Паказвае [поп] — ты, хлопча, мяне акуратненька гэтак падрэж патроху, паціху, каб сану не парушыць. Чыгрынаў. — Грашыць не будзе [поп], Не дазволіць сан яму святы... Бялевіч. [Лазавік:] — А вы не з духоўных асоб? [Галавеня:] — Угадалі. Насіў расу, але адрокся ад сану. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
камандо́р
(фр. commandeur)
1) вышэйшае званне ў сярэдневяковым рыцарскім ордэне;
2) воінскае званне афіцэраў у ваенных флотах некаторых дзяржаў, напр. у Расіі ў 18 — пач. 19 ст., у Польшчы;
3) кіраўнік спартыўнага (аўтамабільнага, матацыклетнага, коннага, лыжнага і інш.) прабегу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
присво́ить сов.
1. (завладеть чужим) прысво́іць, прыўла́шчыць;
присво́ить нахо́дку прысво́іць (прыўла́шчыць) знахо́дку;
2. (присудить, наделить чем-л.) прысво́іць, нада́ць; (дать) даць;
присво́ить зва́ние прысво́іць (нада́ць) зва́нне.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)