штос

(ням. Stoss)

1) старадаўняя азартная картачная гульня;

2) сп. адзін з прыёмаў у фехтаванні.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

hopscotch

[ˈhɑ:pskɑ:tʃ]

1.

n.

кля́сы pl. only (дзіця́чая гульня́)

2.

v.i.

аб’яжджа́ць, абыхо́дзіць, наве́дваць ро́зныя ме́сцы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

patience

[ˈpeɪʃəns]

n.

1) цярплі́васьць f.

2) насто́йлівасьць f.

3) пасья́нс -а m. (гульня́ ў ка́рты)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

pun

[pʌn]

1.

n.

двухсэнсо́ўнасьць f., гульня́ сло́ваў, калямбу́р -у m.

2.

v.i.

жартава́ць, гавары́ць калямбу́рамі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

«БУ́ЛА»,

бел. нар. гульня. Гуляюць дзве каманды. Кожная выбірае вядучага. Ён моцна б’е палкай з загнутым канцом па буле (драўляным шары) і гоніць яе па зямлі ў бок праціўніка, каманда памагае яму. Праціўнікі стараюцца перахапіць і вярнуць булу да ўмоўленай мяжы.

т. 3, с. 326

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Апана́с, пана́с ’гульня ў жмуркі’, ’той, хто жмурыць’ (Нас.). Укр. панас ’тс’. Сучасная асацыяцыя з уласным імем, магчыма, другасная. Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трэ́нцік: гульня ў трэнцік (завостраны колік) або ў ножык (жлоб., БНТ, Гульні). Няясна, магчыма, ад прэ́нцік ‘завостраная палачка’, гл. прэнт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Wórtspiel

n -(e)s, -e гульня́ слоў, каламбу́р

~e máchen — каламбу́рыць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Тры́нка 1 ‘гульня ў карты’ (Бяльк., ТС). Укр. льв. три́нка ‘тры тузы’, рус. тринка ‘картачная гульня’, польск. trynka ‘тройка (у картах) — тры тузы, тры козыры’. Да тры, гл. Брукнер, 578; мажліва суаднесці з аргат. трын ‘тры’ (< цыг. tin ‘тс’).

Тры́нка 2 ‘пра худую жанчыну’: худая як трынка (ТС). Няясна. Магчыма, да тры́на (гл.) у выніку пераносу значэння: ‘сухая, тонкая кастрыца’ > ‘сухая, худая жанчына’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

double​1 [ˈdʌbl] n.

1. падво́йная лі́чба (колькасць)

2. двайні́к

3. pl. doubles па́рная гульня́ (пра тэніс)

♦

at the double BrE, infml шпа́рка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)