шы́фер, ‑у, м.
1. Чорны або шэры гліністы сланец. Здабыванне шыферу.
2. Будаўнічы матэрыял у выглядзе плітак або лістоў з такога сланцу, які ўжываецца для пакрыцця даху. Будуць узводзіць другі паверх [будынка], затым ставіць кроквы, каб заўтра шыферам накрыць. Гроднеў. На страсе цесля Лявон клаў апошнія аркушы шыферу. Дубоўка.
[Ням. Schiefer.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
stéllen
1.
vt
1) ста́віць (што-н. куды-н.)
2) ста́віць, устана́ўліваць
die Uhr ~ — ста́віць гадзі́ннік
3) падава́ць; прыво́дзіць; прадстаўля́ць
zur Verfügung ~ — дава́ць [прадстаўля́ць] у распараджэ́нне
in Áussucht ~ — абнадзе́йваць
4) ста́віць, выстаўля́ць
éine Fráge ~ — зада́ць [паста́віць] пыта́нне
ein Gesúch ~ — пада́ць зацву
5) ста́віць, падвярга́ць
in Fráge ~ — ста́віць пад пыта́нне
etw. in Zwéifel ~ — ста́віць што-н. пад сумне́нне
2.
(sich)
1) стаць, станаві́цца
sich auf éigene Füße ~ — стаць на но́гі [самасто́йным]
2) устанаві́цца (пра цэны)
3) з’яві́цца (па выкліку)
sich dem Gerícht ~ — з’яві́цца ў суд
4) (zu D) адно́сіцца, ста́віцца (да чаго-н.)
wie stellst du dich dazú? — як ты да гэ́тага адно́сішся [ста́вішся]?
5) прыкі́двацца, прытвара́цца (хворым, дурным і г.д.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Вераго́дны. Параўн. укр. вірогі́дний (у помніках і вернегодный), польск. wiarygodny, чэш. věrohodný. Да *godьnъ ’годны, дастойны’ і *věra ’вера’. Але, здаецца, можна ставіць пытанне аб запазычанні бел. і ўкр. слова з зах.-слав. моў (з польскай).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ві́за ’урадавы штамп у пашпарце; адзнака ў дакуменце’ (БРС, КТС). Запазычана з рус. ви́за ’тс’. Не выключана магчымасць запазычання праз польск. мову; параўн. польск. wiza ’тс’. Сюды ж візаваць, візі́раваць (БРС, КТС) ’ставіць візу ў дакуменце’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пі́пліцца ’марудна працаваць’ (ваўк., брасл., шальч., Сл. ПЗБ), піпнігща ’тс’ (шальч., тамсама). Параўноўваюць з літ. рірііоіі ’тс’ (Грынавяцкене, тамсама), гл., аднак, пятліць ’тс’ і адпаведнікі ў іншых славянскіх мовах, што ставіць пад сумненне балтыйскае паходжанне слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
устана́вливать несов.
1. (помещать) устана́ўліваць; (ставить) ста́віць;
2. (узаконивать) устана́ўліваць; (определять) вызнача́ць; (налаживать) нала́джваць;
3. (доказывать) устана́ўліваць; (обнаруживать) выяўля́ць;
4. (организовывать, устраивать) устана́ўліваць; см. установи́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
garage
[gəˈrɑ:ʒ]
1.
n.
гара́ж -а́ m., аўтагара́ж -а́ m.
2.
v.t.
ста́віць або́ трыма́ць у гаражы́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Астанаві́цца ’спыніцца’ (Яруш.), рус. остановиться. Ужыта, відаць, пад рускім уплывам, але наяўнасць слоў станавіць ’ставіць’, станавіцца (БРС) дапускае, што бел. астанавіцца паралельнае ўтварэнне з прэфіксам а‑ ад згаданага дзеяслова. Астаноўка (Яруш.) хутчэй за ўсё з рус. остановка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
áufsetzen
1.
vt
1) наса́джваць; насо́ўваць; надзява́ць (капялюш)
2) ста́віць
das Éssen ~ — ста́віць (на пліту́) стра́ву
3) скла́дваць (пратакол)
4) пасадзі́ць (самалёт)
2.
(sich) садзі́цца, прыпадня́цца [прыўзня́цца]
(у пасцелі)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ранжы́́р
(ням. Rangierung, ад фр. ranger = ставіць у рад)
1) пастраенне людзей па росце ў адну шарэнгу;
2) перан. пэўны парадак у чым-н., устаноўлены правіламі і традыцыямі.
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)