капаво́з, ‑а, м.
Машына для транспарціроўкі коп сена, саломы і складвання іх у стагі, а таксама для пагрузкі гною, сіласу і інш.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зале́ташні, ‑яя, ‑яе.
Які існаваў або адбыўся залетась. Залеташні год. Залеташнія падзеі. // Які ўзнік, з’явіўся залетась і існуе, захоўваецца зараз. Залеташняе сена.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дапрэ́ць, ‑эе; зак.
1. Даварыцца на невялікім агні; дастаткова ўпрэць. Мяса дапрэла.
2. Канчаткова сапсавацца ад вільгаці і цяпла; сапрэць. Сена дапрэла.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скачы́ха, ‑і, ДМ ‑чысе, ж.
Абл. Блыха. [Шыманскі і Кулік] леглі на сена і бяздумна ляжалі, але доўга ляжаць не давялося, апанавала скачыхі. Гурскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скруглі́ць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.
Разм. Зрабіць круглым; надаць чаму‑н. круглявую форму. Скругліць капу сена. Скругліць скляпенне. Скругліць кант дошкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стагавы́, ‑ая, ‑ое.
Які мае адносіны да стога, прызначаны для стагоў. Стагавыя вілы. // Складзены ў стог, які ляжыць у стозе. Стагавое сена.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
иго́лка, см. игла́;
◊
до иго́лки да ні́ткі;
иго́лки не подпусти́ть (не подточи́ть) не прыдра́цца;
как иго́лка в стогу́ се́на (исчезнуть, затеряться) як іго́лка ў сто́зе се́на (зні́кнуць, згубі́цца);
как на иго́лках (сиде́ть) як на го́лках (сядзе́ць);
не иго́лка, найдётся не го́лка, зно́йдзецца;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
szopa
ж.
1. павець, паветка (для дроў);
2. вазоўня;
3. пуня (для сена)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Сенако́с ‘нарыхтоўка сена і час, калі косяць сена’, ‘луг, прызначаны для касьбы’ (ТСБМ, Ласт., Некр. і Байк., Бяльк., Касп., Сл. ПЗБ), сенако́с ‘тс’ (ТС), сынока́с ‘тс’ (кам., Жыв. НС). Параўн. укр. сінокі́с ‘луг, сенажаць’, рус. сеноко́с ‘сенажаць; нарыхтоўка сена’, польск. sianokos ‘нарыхтоўка сена’, харв. sjenòkos ‘тс’, senokȍša ‘луг’, славен. senokȍs ‘касец сена’, макед. сенокосач ‘тс’. Адносна новае ўтварэнне, характэрнае для асобных славянскіх моў, паколькі, як сцвярджае Брукнер (259), “w średniowieczu nikt trawy nie kosił, tylko siekł”, параўн. старое славен. senosȅk ‘касец’ (Фурлан у Бязлай, 3, 228; гл. сячы): ад сена і касіць (гл.) па мадэлі сенажаць (гл.). Бязлай (Eseji, 140) мяркуе пра этнакультурны падзел славянства ў залежнасці ад ужывання аграрных тэрмінаў *požьnь (гл. пожня), *sěnožętъ і *pokosъ (гл. пакоша), *sěnokosъ у арэальным плане, што патрабуе далейшага вывучэння экспансіі інавацыйных утварэнняў на славянскіх тэрыторыях.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
нагнаі́ць, ‑гнаю, ‑гноіш, ‑гноіць; зак.
1. што. Выклікаць нагнаенне чаго‑н. Нагнаіць рану. Нагнаіць парэз.
2. чаго. Згнаіць у нейкай колькасці. Нагнаіць сена.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)