ківо́к (род. кіўка́) м. киво́к;

◊ к. у (мой, твой і г.д.) бок — киво́к в (мою́, твою́ и т.д.) сто́рону

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ценявы́ в разн. знач. тенево́й;

ц. бок буды́нка — тенева́я сторона́ зда́ния;

~ва́я фа́рба — тенева́я кра́ска;

◊ ц. кабіне́т — тенево́й кабине́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

монакліна́ль

(ад мона- + гр. klino = нахіляюся)

форма залягання слаёў горных парод з аднолькавым нахілам у адзін бок.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

транс-

(лац. trans = цераз)

першая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае «цераз», «за», «па той бок», «праз».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

АПО́ЛАК,

піламатэрыял, атрыманы з бакавой часткі бервяна. Калі пукаты бок аполка не прапілаваны ці прапілаваны менш як на ½ даўжыні, аполак наз. гарбельным, прапілаваны больш як на ½ — дашчаным. Аполкі ідуць на выраб буд. рыштаванняў, апалубкі, мацавання горных выпрацовак і г.д.

т. 1, с. 431

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

broadside

[ˈbrɔdsaɪd]

n.

1) борт -у m. (карабля́)

2) бок -у m.

3) афі́ша f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

старана́ ж.

1. матэм. (бок) Seite f -, -n;

2. юрыд., дып. кніжн. Partéi f -, -en, Séite f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Абярну́ць ’паставіць дном угору, паваліць на бок’ (БРС, Касп.), абвярнуцца (Юрч., Касп., КЭС) да ob‑vьrt‑nǫ‑ti sę. Гл. вярцець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

рэ́верс, ‑а, м.

Спец.

1. Прыстасаванне, пры дапамозе якога можна мяняць напрамак руху машыны ў процілеглы бок. Счэпшчык ляскае ручкай аўтасчэпкі, машыніст пераводзіць рэверс, і састаў ідзе назад. Васілёнак.

2. Адваротны бок медаля або манеты.

3. Пісьмовае абавязацельства, якое гарантуе што‑н.

4. У дарэвалюцыйнай арміі — грашовае забеспячэнне, залог, які ўносіць малады афіцэр у палкавую касу пры жаніцьбе.

[Ад лац. reversus — адваротны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напаўразбу́раны, ‑ая, ‑ае.

Разбураны часткова, не да канца. Напаўразбураная сцяна. □ Лясніцкі заўважыў на некалькі крокаў у бок ад алеі старую напаўразбураную альтанку. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)