Verbum

небара́ка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -ра́цы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -ра́к (разм.).

Няшчасны чалавек, які выклікае спагаду, спачуванне.

небаскро́б, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вельмі высокі шматпавярховы будынак; хмарачос.

|| прым. небаскро́бны, -ая, -ае.

небасхі́л, -у, м.

Частка неба над гарызонтам.

небез... (а таксама небес...), прыстаўка.

Складаная прыстаўка прыметнікаў (і ўтвораных ад іх назоўнікаў), якая надае значэнне ўмеранай, але дастаткова значнай ступені якасці, напр.: небезнадзейны, небеспадстаўны.

небездако́рны, -ая, -ае.

Які не пазбаўлены недахопаў.

Яго адносіны да працы небездакорныя.

небес..., прыстаўка.

Тое, што і небез...; пішацца замест «небез...» перад глухімі зычнымі, напр.: небескарысны, небеспадстаўны.

небіткі́, -а́я, -о́е.

Які не разбіваецца пры ўдары, падзенні.

Небіткое шкло.

неблагі́, -а́я, -о́е.

1. Нядрэнны, даволі добры.

Н. чалавек.

Н. ўраджай.

2. Дастатковы для якой-н. мэты; даволі значны.

У яго н. вопыт практычнай работы.

небыва́лы, -ая, -ае.

Якога раней не было, незвычайны.

Небывалае здарэнне.

|| наз. небыва́ласць, -і, ж.

небылі́ца, -ы, мн. -ы, -лі́ц, ж.

1. Выдумка, ілжывае паведамленне, хлусня.

Разносіць небыліцы.

2. Від жартаўлівых твораў вуснай народнай славеснасці; казка.