Verbum

напа́д, -у, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Хуткае дзеянне, накіраванае на каго-, што-н. для захопу, грабяжу, забойства і пад.

Адбіць н. ворага.

2. Абвінавачанні, папрокі, з якімі выступаюць супраць каго-, чаго-н.

Яму давялося выслухаць напады крытыкаў.

напа́даць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ае; зак.

Падаючы, набрацца ў нейкай колькасці.

Нападала лісця з дрэў.

напада́ць гл. напасці.

напада́ючы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

Адзін з ігракоў нападзення ў спартыўных гульнях (у футбол, хакей і інш.).

Цэнтральны н.

нападзе́нне, -я, н.

1. гл. напасці.

2. зб. Частка каманды, якая непасрэдна вядзе атаку на праціўніка пры гульні ў футбол, хакей і пад.

Цэнтр нападзення.

напа́дкі, -аў.

Прыдзіркі, папрокі, абвінавачанні.

Н. крытыкі.

Падвяргацца нападкам.

нападро́ст,

У выразе: шыць нападрост — з запасам, з разлікам на рост.

напаі́ць, -паю́, -по́іш, -по́іць; -по́ены; зак.

1. гл. паіць.

2. перан., што. Насыціць, напоўніць чым-н.

Паветра напоена пахам чаромхі.

|| незак. напо́йваць, -аю, -аеш, -ае.

напа́йванне гл. напаяць.

напа́йваць гл. напаяць.