аўтапаі́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Спецыяльнае прыстасаванне для паення жывёлы з аўтаматычнай падачай вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

баўту́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Разм. Пойла для жывёлы. Баўтуха з вотруб’я. // Рэдкая нясмачная страва. Наварыць баўтухі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поліэмбрыёнія, ‑і, ж.

Спец. Утварэнне некалькіх зародкаў з адной яйцаклеткі ў жывёлы і ў адным семені ў расліны.

[Ад грэч. poly — многа і embryon — зародак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэнтгенадыягно́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Распазнаванне захворвання тканак ці органаў чалавека або жывёлы пры дапамозе рэнтгенаўскіх прамянёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зе́лле, -я, н. (разм.).

1. Тое, што і пустазелле.

2. Травы як корм для жывёлы; ахрап’е.

Насячы зелля.

3. Лекавыя травы, а таксама настой на іх для лячэбных мэт; зёлкі.

Варыць з.

Лячыцца зеллем.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рысь¹, ж.

1. Спосаб бегу каня (або іншай жывёлы), пры якім адначасова выносяцца наперад ногі пярэдняя левая і задняя правая або пярэдняя правая і задняя левая.

Ехаць рыссю.

2. Часты і павольны бег чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сасі́ска, -і, ДМ -сцы, мн. -і, -сак, ж.

Невялікая тонкая каўбаска, якая вырабляецца са здробленага варанага мяса жывёлы або птушкі (або яго заменнікаў) і звычайна ўжыв. пасля тэрмічнай апрацоўкі.

|| прым. сасі́сачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цяля́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Хлеў для цялят.

Пабудаваць ц.

2. Той, хто даглядае цялят.

3. Таварны вагон, прызначаны для перавозкі жывёлы (разм.).

|| ж. цяля́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ла́піна, -ы, мн. -ы, -пін, ж.

1. Месца, якое вылучаецца чым-н. на агульным фоне.

Лапіны сенажаці.

2. Пляма іншага колеру на поўсці жывёлы, пер’і птушкі.

3. Невялікі кавалак зямлі (разм.).

Мець лапіну зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

АНГЕ́ЛЬНСКАЯ ПАРО́ДА буйной рагатай жывёлы, тое, што англерская парода.

т. 1, с. 342

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)