typhoid fever [ˌtaɪfɔɪdˈfi:və] n. med. брушны́ тыф;

typhoid epidemic эпідэ́мія брушно́га ты́фу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шкарляты́на, -ы, ж.

Заразная хвароба, пераважна ў дзяцей, якая суправаджаецца болем у горле, сыпам і далейшым лушчэннем скуры.

|| прым. шкарляты́навы, -ая, -ае і шкарлятыно́зны, -ая, -ае.

Шкарлятынавая эпідэмія.

Шкарлятынозная высыпка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грыпо́зны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да грыпу, выклікаецца грыпам. Грыпозны бранхіт. Грыпозная эпідэмія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мор, ‑у, м.

Уст. Павальная смерць, эпідэмія. Стала ціха, нібы мор выкаціў усю вёску. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хале́ра, -ы, ж.

1. Востразаразная кішэчная хвароба, якая суправаджаецца рвотай, паносам, агульным парушэннем дзейнасці арганізма.

2. Ужыв. як лаянкавае слова (разм., груб.).

Х. яго ведае.

|| прым. хале́рны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Халерная эпідэмія.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́шасць, ‑і, ж.

Хвароба, эпідэмія. [Вярхоўскі:] Тыф! Між іншым, вашай дыктатуры варта было б падумаць, як ліквідаваць гэтую пошасць. Маўзон. // Напасць, насланнё. І так бывала не адзін раз праходзіла фашысцкая пошасць, а жыццё задушыць ёй так і не ўдалося. Няхай.

•••

Маравая пошасць — эпідэмія, якая выклікае вялікую смяротнасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pestilence

[ˈpestɪləns]

n.

эпідэ́мія f.; зара́за f., мор -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Séuche

f -, -n эпідэ́мія, по́шасць, зара́за; вет. эпізао́тыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

epidemic

[,epɪˈdemɪk]

1.

n.

по́шасьць, эпідэ́мія f.

2.

adj.

по́шасны; эпідэмі́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Вы́паветрыцца ’знікнуць ад пошасці’ (Нас.). Гл. паветрыць(цца). Параўн. рус. поветрие ’эпідэмія, якая хутка распаўсюджваецца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)