начле́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які часова начуе дзе-н.

2. Той, хто пасе коней ноччу.

|| ж. начле́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыкамандзірава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак., каго (што) да каго-чаго.

Адкамандзіраваўшы, прызначыць куды-н. часова.

П. да шпіталя.

|| незак. прыкамандзіро́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

chwilowo

часова; да часу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

лесабі́ржа, ‑ы, ж.

Лясная біржа — месца, дзе часова захоўваюцца лесаматэрыялы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

supply teacher [səˈplaɪˌti:tʃə] n. наста́ўнік, які́ часова замяшча́е і́ншага наста́ўніка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

перасці́хнуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; -ціх, -хла; зак.

1. Змоўкнуць, уціхнуць часова (пра гукі).

2. Паступова аціхаючы, перастаць, сціхнуць.

Вецер перасціх.

|| незак. перасціха́ць, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пераме́шківаць ’часова жыць’ (Нас.). З польск. przemieszkiwać ’кватараваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

suspend [səˈspend] v.

1. ве́шаць, падве́шваць;

suspend a lamp падве́шваць ля́мпу

2. спыня́ць (часова), прыпыня́ць;

The rule has been suspended. Гэтае правіла часова прыпынена.

3. адхіля́ць (ад удзелу); часо́ва звальня́ць (з працы);

She was suspended from school. Ёй не дазволілі прысутнічаць на занятках.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

прыпыні́ць, -пыню́, -пы́ніш, -пы́ніць; -пы́нены; зак., каго-што.

Часова спыніць, затрымаць; сцішыць, зменшыць скорасць руху.

П. машыну.

П. каня.

П. гаворку.

|| незак. прыпыня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прыпыне́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Кватара́нт ’той, хто часова наймае жылое памяшканне ў домаўласніка’ (ТСБМ, КЭС, лаг.). Гл. кватэра.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)