чараўні́к м.

1. гл. чарадзей;

2. (знахар) Wúnderdoktor m -s, -tóren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Záuberer

m -s, -

1) чараўні́к, чарадзе́й

2) фо́куснік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Маг ’чарадзей, чараўнік’, ’жрэц, які спраўляў рэлігійныя абрады і прадказваў будучае’, (ТСБМ). Ст.-бел. макгъ, макгусъ (пач. XVII ст.). Запазычана праз польск. (ці рус.) мову з лац. magus < грэч. μάγος < ст.-перс. maguš (Барталомэ, 1111; Фасмер, 2, 554; Лёхін, 414). Сюды ж ма́гія, ма́гічны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

колду́н этн., перен. вядзьма́к, род. ведзьмака́ м., вядзьма́р, род. ведзьмара́ м.; (волшебник) чарадзе́й, -дзе́я м., чараўні́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Medizínmann

m -(e)s, männer зна́хар, шапту́н, ле́кар, вядзьма́р, чараўні́к, чарадзе́й

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

маг, ‑а, м.

1. Той, хто нібыта валодае тайнамі магіі; чарадзей, чараўнік. // перан. Пра чалавека, які робіць што‑н. надта лёгка і лоўка. Мы ведаем цяпер Тваё імя, Купала, Вялікіх песень маг І сэрцаў валадар. Глебка.

2. На Старажытным Усходзе — жрэц, які спраўляў рэлігійныя абрады і прадказваў будучае.

[Грэч. mágos ад перс. muğ — вогнепаклоннік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

conjurer, conjuror

[ˈkɑ:ndʒərər]

n.

1) штука́р -а́, фо́кусьнік -а m.

2) чараўні́к -а́, чарадзе́й -я m.; чараўні́ца, чарадзе́йка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

magician

[məˈdʒɪʃən]

n.

1) чарадзе́й -я m., чарадзе́йка f.; чараўні́к -а́ m., чараўні́ца f.

2) штука́р, фо́кусьнік -а m., фо́кусьніца f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

варажбі́т, варажбі́тка м., ж.

1. (гадалка) Wáhrsager m -s, -, Wáhrsagerin f -, -nen; Prophét m -en, -en (вяшчун);

2. (чарадзей) Záuberer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

wizard

[ˈwɪzərd]

1.

n.

1) чарадзе́й -я m., чараўні́к -а́ m.

2) informal знаве́ц -ўца, ма́йстар -ра m.

2.

adj.

магі́чны, чарадзе́йскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)