coniferous

[koʊˈnɪfərəs]

adj.

1) які́ ма́е шы́шкі

2) хваёвы

a coniferous forest — хваёвы лес

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

sosnowy

хваёвы; сасновы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

conifer

[ˈkɑ:nəfər]

n.

хваёвае дрэ́ва, хваёвы куст

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

хво́йнік, ‑у, м.

Хваёвы лес. Угары над хвойнікам зялёным Снуюцца пчолкі з ціхім звонам. Колас. Узняўся хвойнік малады Сцяной густога бору. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Nádelwald

m -(e)s, -wälder хваёвы лес

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

красноле́сье ср., лес. хваёвы лес, бор, род. бо́ру м.; хво́йнік, -ку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перава́жна, прысл.

Галоўным чынам, у большасці. Усю працу каля дому і ў хаце вяла пераважна маці. Глебка. Лес быў пераважна хваёвы — сасна, елка, піхта. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пі́хта, ‑ы, ДМ ‑хце, ж.

Вечназялёнае хваёвае дрэва, якое пашырана пераважна ў Паўночным паўшар’і. Лес быў пераважна хваёвы — сасна, елка, піхта, — густы і дзікі. Шамякін.

[Ням. Fichte — сасна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Tann

m -(e)s, -e паэт. хваёвы лес

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Па́раснік ’маладыя парасткі дрэў або іншых раслін’ (ТСБМ), ’малады лес, звычайна хваёвы’ (Сл. ПЗБ). Ад парасці́ з суф. ‑нік.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)