prowiant, ~u

м. правіянт; прадукты; харчы;

suchy prowiant — сухі паёк

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

victual

[ˈvɪtəl]

1.

n.

харчы́ pl.; е́жа, е́міна f.

2.

v.t.

забясьпе́чваць харча́мі

3.

v.i.

запаса́цца харча́мі

•

- victuals

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Náhrungsmittel

n -s, -

1) праду́кт харчава́ння

2) pl харчо́выя праду́кты, харчы́

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Лямэнты ’сродкі, якія выплочваюцца на ўтрыманне непрацаздольных дзяцей’ (швянч., Сл. ПЗБ). Да аліме́нты ’тс’, запазычанага з рус. ці польск. моў, у якіх з франц. aliment ’ежа, прадукты’ < лац. alimentum ’харчы, утрыманне’ (SWO, 21; Шанскі, 1, 75; Даза, 25).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

nourishment

[ˈnɜ:rɪʃmənt]

n.

1) спажы́ва, пажы́ва f.; е́жа f.; харчы́ pl.

2) жыўле́ньне, харчава́ньне, кармле́ньне n.

3) сы́тнасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

праду́кт

(лац. productus = выраблены)

1) тое, што атрымліваецца ў выніку працы чалавека (фізічнай, разумовай);

2) мн. харчы;

3) перан. вынік, рэзультат чаго-н. (напр. класы — п. развіцця грамадства).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ernährung

f -, -en

1) кармле́нне, харчава́нне

2) харчы́, е́жа

3) утрыма́нне (сям’і)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Віхтава́ць ’жывіць, карміць, даглядаць’ (астрав., маст., Весці АН БССР, 1969, № 4, 132). З польскага wikt, дыял. wicht ’сталаванне, штодзённая страва’, wlktować ’сталаваць, карміць, утрымліваць на сваіх харчах’ (Арашонкава і інш., Весці АН БССР, 1969, № 4, 132). Параўн. таксама ст.-бел. виктъ ’харчы’ < польск. wikt < лац. victus (Булыка, Запазыч., 63).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

продово́льствие ср. харчава́нне, -ння ср.; (съестные припасы) харчы́, -чо́ў, ед. харч, род. ха́рчу м.; (продукты) праду́кты, -таў;

запа́сы продово́льствия запа́сы харчава́ння (праду́ктаў, харчо́ў);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́сечка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. высечы (у 1–3 знач.).

2. Р мн. ‑чак. Месца, дзе высеклі лес; высека. [Макар] начаваў і дняваў на высечках ля казённага лесу, зрэдку толькі прыходзячы ў хату па харчы. Асіпенка. Свежую высечку, як толькі растане снег і прагрэецца зямля, з краю ў край запоўняць маладыя сасонкі. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)