institution [ˌɪnstɪˈtju:ʃn] n.

1. устано́ва; інстыту́т; арганіза́цыя

2. звы́чка, трады́цыя; но́рма паво́дзін

3. устанаўле́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ustalenie

н. устанаўленне; вызначэнне; зацвярджэнне

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ідэнтыфікацыя,

апазнаванне, устанаўленне тоеснасці аб’ектаў.

т. 7, с. 169

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Канстыту́цыя ’асноўны закон дзяржавы’, ’будова арганізма, склад цела’ (ТСБМ) кансцітуцыя (Яруш.). Ст.-бел. конституция, констытуция, констытуцыя ’укладанне, устанаўленне’ (XVI ст.), са ст.-польск. konstytucja, якое з лац. cōnstitūtiō ’устанаўленне’, ’арганізацыя, стан’ (Слаўскі, 2, 431; Булыка, Запаз., 167).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

стандартыза́цыя, ‑і, ж.

1. Устанаўленне адзіных абавязковых стандартаў на што‑н. Стандартызацыя дэталей. Стандартызацыя тавараў. □ У XIX ст. усталёўваецца пэўная стандартызацыя драўляных канструкцый і форм. «Помнікі». // Устанаўленне аднастайных, тыпавых форм арганізацыі. Стандартызацыя праектаў будаўніцтва.

2. перан. Адсутнасць, знікненне ў кім‑, чым‑н. арыгінальнасці, індывідуальных асаблівасцей; шаблоннасць, трафарэтнасць. Стандартызацыя мыслення.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэрмарэгулява́нне, ‑я, н.

1. Спец. Устанаўленне і падтрыманне тэмпературы ў аднаведнасці з зададзеным рэжымам.

2. Тое, што і тэрмарэгуляцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэдыка́цыя, ‑і, ж.

1. У логіцы — вызначэнне, раскрыццё зместу суб’екта прэдыкатам.

2. У граматыцы — устанаўленне прэдыкатыўнай сувязі паміж членамі сказа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бацько́ўства, ‑а, н.

1. Кроўная роднасць паміж бацькам і яго дзіцем. Устанаўленне бацькоўства.

2. Уласцівыя бацьку пачуцці і адносіны да сваіх дзяцей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жараб’ёўка, ‑і, ДМ ‑б’ёўцы; Р мн. ‑б’ёвак; ж.

Вызначэнне, устанаўленне чаго‑н. пры дапамозе жэрабя. Па жараб’ёўцы Жорыку выпала камандаваць чырвонымі. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэмарка́цыя, ‑і, ж.

1. Устанаўленне і абазначэнне на мясцовасці граніцы паміж сумежнымі дзяржавамі на аснове заключаных пагадненняў.

2. Адмежаванне амярцвелых участкаў тканкі ад здаровых.

[Фр. démarcation.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)