по́ўху,

У выразе: даць поўху — ударыць, даць аплявуху.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыкла́д¹, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Расшыраны канец ружэйнай ложы, які служыць для ўпору ў плячо пры стральбе.

Ударыць прыкладам.

|| прым. прыкла́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уджгну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак. (разм.).

1. каго. Балюча ўкалоць хабатком, джалам (пра насякомых).

2. перан., каго, па чым. Хвоснуць, ударыць.

У. розгай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уда́раны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад ударыць (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

contuse

[kənˈtu:z]

v.t.

уда́рыць, набі́ць сіня́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

удара́ць несов., в разн. знач. ударя́ть; (повреждать ударом) ушиба́ть; см. уда́рыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

удара́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да ударыць (у 1–3 і 8 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

убрыкну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́; зак., каго (што).

Ударыць, выцяць задняй нагой ці абедзвюма заднімі нагамі (пра капытных жывёл).

Гэты чалавек можа знянацку і ў. (перан.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

удзеўбану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак. і аднакр., каго-што.

Ударыць дзюбай, клюнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лы́жачка¹, -і, ДМ -чцы, ж.

Тое, што і дыхавіца (у 2 знач.).

У выразе: пад лыжачку (ударыць, папасці і пад.) — у ніжнюю частку грудзей.

◊

Пад лыжачкай смокча — есці хочацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)