Verbum

ню́хальшчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Чалавек, які нюхае што-н. (тытунь, наркотыкі і пад.).

|| ж. ню́хальшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

дамаро́слы, -ая, -ае.

1. Вырашчаны дома, у сваёй гаспадарцы.

Д. тытунь.

2. перан. Пасрэдны, невысокай вартасці; які навучыўся чаму-н. саматугам.

Д. майстар.

пацяру́ха, -і, ДМ -ру́се, ж.

Пацёртае сена, салома, тытунь і пад., а таксама дробныя сыпкія рэшткі чаго-н.

Канюшынная п.

|| прым. пацяру́шны, -ая, -ае.

перасушы́ць, -ушу́, -у́шыш, -у́шыць; -у́шаны; зак., што.

1. Зрабіць вельмі сухім.

П. тытунь.

2. Высушыць усё, многае.

П. усю бялізну.

|| незак. перасу́шваць, -аю, -аеш, -ае.

расцерушы́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -цяру́шыцца; зак.

1. Расцерціся на дробныя часцінкі.

Тытунь расцерушыўся.

2. Рассыпацца пры перавозцы, пераносе.

Соль расцерушылася.

|| незак. расцяру́швацца, -аецца.

пераце́рціся, 1 і 2 ас. не ўжыв., ператрэ́цца; -цёрся, -це́рлася; зак.

1. Ад трэння раздзяліцца.

Вяроўка перацерлася.

2. Здрабніцца, ператварыцца ў парашок.

Увесь тытунь перацёрся.

|| незак. пераціра́цца, -а́ецца.

рэ́чыўны, -ая, -ае.

Які складаецца з рэчыва; матэрыяльны.

Р. свет.

○

Рэчыўныя назоўнікі — у граматыцы: назоўнікі, якія называюць аднародную масу, рэчыва (напр.: малако, жвір, тытунь).

|| наз. рэ́чыўнасць, -і, ж.