dúnstig
a
1) ча́дны, курады́мны
2) тума́нны, імглі́сты
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
mgławicowy
1. астр. небулярны;
2. туманны; цьмяны
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
foggy
[ˈfɑ:gi]
adj.
1) затума́нены, тума́нны
2) няя́сны, цьмя́ны (ду́мка); замаро́чаны (сьвядо́масьць, галава́), зьбянтэ́жаны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
turbid [ˈtɜ:bɪd] adj.
1. fml му́тны, каламу́тны;
a turbid river му́тная рэ́чка
2. заблы́таны, тума́нны, цьмя́ны;
turbid thoughts цьмя́ныя ду́мкі
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
turbid
[ˈtɜ:rbɪd]
adj.
1) каламу́тны, му́тны
a turbid river — каламу́тная рака́
2) тума́нны, цьмя́ны, няя́сны
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Пасмурне́ць ’зрабіцца хмурным, смутным’, ’пахмурнець’ (Бяльк.). Да па‑ і ⁺смурне́ць, якое з рус. сму́рый ’цёмна-шэры, змрочны’, — апошняе генетычна суадносяць са ст.-ісл. meyrr ’хмурны, друзлы’, ст.-грэч. ἀμαυρός ’цьмяны, туманны’ (Фасмер, 3, 693–694).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
асму́жаны
1. (туманны, імглісты) néb(e)lig; düster, dúnstig;
2. (загарэлы) (sónnen)gebräunt, braun, dúnkel; wéttergebräunt
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Мра́ка ’непагадзь’ (браг., Шатал.; Ян.), лельч. ’снег з дажджом’ (ЛАПП), мра́чны ’дажджлівы’ (Ян.), мра́чыць ’імжэць’ (браг., Шатал.). З укр. мовы, параўн. мра́ка, мря́ка ’густы туман з дробным дажджом’, мря́чити ’імжэць’, мра́чний ’туманны, дажджлівы’. Узыходзіць да прасл. morkъ > морак (гл.). Параўн. таксама ЕСУМ, 3, 528.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
тума́нна,
1. Прысл. да туманны (у 2, 3 і 4 знач.).
2. безас. у знач. вык. Пра наяўнасць туману дзе‑н. А на зары — яшчэ туманна І яшчэ золка на двары. Вярцінскі.
3. безас. у знач. вык. Пра стан невыразнасці, няяснасці ў думках, пачуццях і пад. Я не выспаўся, у галаве туманна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Му́тны ’нячысты, каламутны’, ’пацямнелы, затуманены’, ’зямліста-шэры, туманны’, ’недастаткова выразны, абгрунтаваны’, хойн. ’сумны’, хойн., калінк. ’брудны’ (ТСБМ, Яруш., Сл. ПЗБ; лаг., Жыв. сл.; гродз., КЭС). Укр. мутни́й, рус. му́тный, мутно́й, польск. mętny, луж. mutny, чэш., славац. mutný, славен. môtèn, серб.-харв. му́тан, макед. матен, балг. мътен. Прасл. mǫtъnъ. Да мут, муці́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)