хамава́ты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які можа хапіць, трубіць. [Стасюня] заўсёды.. лічыла пана Смілгу грубаватым і хамаватым. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

tootle [ˈtu:tl] v. трубі́ць; дудзе́ць, tootle on the flute (і)гра́ць на фле́йце

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

dmuchać

незак. дзьмухаць;

dmuchać w trąbę — трубіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

tten

vt, vi разм. трубі́ць

auf inem Horn ~ — трубі́ць у рог

Fuer ~ — падыма́ць пажа́рную трыво́гу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Струбі́ць ‘прагна з’есці, патраціць, змарнаваць’ (ТСБМ), ‘згубіць, знішчыць’, струбі́цца ‘згінуць, прапасці’ (ТС), ‘спаліць, знішчыць’ (ПСл), струбі́ць ‘спаліць’ (Мат. Гом.), струбы́ты ‘падзець, згубіць’ (Клім.), стру́быты экспр. ‘знішчыць’ (Сл. Брэс.). Відаць, экспрэсіўны дзеяслоў, вытворны ад трубіць (гл.) < труба; параўн. трубі́ць ‘прагна есці і піць’ (Нас.); не выключана другасная сувязь з рус. истреби́ть ‘знішчыць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dąć

незак.

1. дзьмуць; дзьмухаць;

2. трубіць; дзьмуць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

беспрасве́цце, ‑я, н.

Адсутнасць надзеі на лепшую будучыню; цемра, галеча. А калі над краем Легла згубай Ноч Глухога беспрасвецця, Скрозь пачулі — Хлопчык трубіць На дружынны збор У школу Дзецям. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Натрубі́цца ’наесціся да адвалу, да болі ў жываце’ (полац., Нар. сл.), экспр. ’напіцца’ (ТС). Да трубі́ць — іранічна ’есці, піць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шалпата́нне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. шалпатаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Грамчэй і весялей трубіць.. [Пракоп] носам, больш лагодна прыслухоўваецца да шалпатання прусакоў у шчылінах, да шлёпання кропель з акна. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

toot

[tu:t]

1.

n.

сьвісто́к, гудо́к -ка́ m.

2.

v.i.

гудзе́ць, трубі́ць; сьвіста́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)