Verbum

трохчле́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Алгебраічны выраз, які складаецца з трох адначленаў.

|| прым. трохчле́нны, -ая, -ае.

трох...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.:

1) які складаецца з трох частак, адзінак; які мае тры аднолькавыя прыкметы, уласцівасці, напр.: трохгаловы, трохгранны, трохдзённы, трохколавы, трохмесны, трохпакаёвы, трохствольны, трохступеньчаты, трохтактны, трохфазны, трох’ярусны;

2) трайны па масе, часе, аб’ёме і пад., напр.: трохгадзінны, трохдзённы, трохтонны.

дратава́ны, -ая, -ае (разм.).

Звіты з трох палосак сырамятнай скуры або тонкіх тугіх вяровачак (пра пугу).

Дратаваная пуга.

трохты́сячны, -ая, -ае.

1.

Ліч. парадк. да тры тысячы.

2. Які складаецца з трох тысяч адзінак.

Т. атрад.

трохко́лерны, -ая, -ае.

Які мае ў сваёй афарбоўцы тры колеры або складаецца з трох частак розных колераў.

Т. сцяг.

трыадзі́нства, -а, н.

Адзінства трох сутнасцей, з’яў, рыс.

○

Драматычнае трыадзінства — адзінства часу, месца і дзеяння, якое ўласціва драматургіі класіцызму.

трыумвіра́т, -у, М -ра́це, мн. -ы, -аў, м.

Пагадненне трох асоб для сумеснай дзейнасці, звычайна палітычнай ці ваеннай.

Ваенны т.

трысце́н, -а, мн. -ы, -аў, м. і трысце́нь, -я, мн. -і, -яў, м.

Прыбудова да хаты і пад. з трох сцен.

вымярэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. вымераць.

2. Працяжнасць вымяральнай велічыні ў якім-н. напрамку.

Геаметрычная фігура ў трох вымярэннях.