záusen

1.

vt трапа́ць, драць, дзе́рці

j-m die Háare ~ — трапа́ць каго́-н. за валасы́

2.

(sich) бі́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

иста́скивать несов., разг. зно́шваць; заця́гваць; (об обуви — ещё) сто́птваць; трапа́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

трапа́цца несов.

1. прост. (болтать) трепа́ться;

2. страд. трепа́ться; выкола́чиваться; см. трапа́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

scutch

[skʌtʃ]

1.

v.t.

трапа́ць (лён, кано́плі)

2.

n.

трапа́льная машы́на або́ прыла́да

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

сце́лішча, ‑а, н.

Месца, дзе рассцілаюць лён, каноплі або палатно для адбельвання. Падняўшы трасту са сцелішча, пачалі яе церці, трапаць, узважваць ільновалакно. Бялевіч. Да вайны ў .. [гумне] складвалі знятыя са сцелішча каноплі. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оттрёпывать несов.

1. (лён, коноплю) трапа́ць, вытрэ́пваць;

2. (за волосы, уши) разг. драць, ту́заць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прытрапячы́ць ’узбіць (падушку)’ (ваўк., Сл. ПЗБ). Да трапа́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трапакі́ ’стаптаныя чаравікі’ (смарг., Сл. ПЗБ). Да трапаць, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трэ́паць 1 ‘абставіны, адходы пры трапанні лёну, з якіх прадуць альбо шыюць коўдру’ (Жд. 1). Назоўнік са значэннем зборнасці ад трапа́ць 1, гл.

Трэ́паць 2 ‘трапаць’ (ПСл). Гл. тропаць, трапа́ць 2. Сюды ж таксама трэ́пліць ‘стрыжэ вушамі (пра каня)’ (хопім., ЛА, 1), стрэ́пая ‘тс’ з s‑mobile (іўеў, там жа), тро́пае ‘тс’ (бялын., чач., там жа), тро́пая ‘тс’ (бых., там жа), трёпъіць ‘тс’ (касцюк., там жа) з другой ступенню чаргавання.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трапаві́ла ’трапло’ (Мат. Гом.). Да трапаць (гл.), утворана па ўзору матаві́ла, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)