Лу́бачка ’грэбень запалак’ (міёр., Хрэст. дыял.; Сл. ПЗБ). Да луб 1, лу́бка (гл.). Названа паводле падабенства тонкай пласцінкі з запалкамі з тонкай палоскай кары.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шыладзю́б, ‑а, м.

Птушка сямейства ржанкавых з доўгай, тонкай, закручанай угору дзюбай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запячы́ся, 1 і 2 ас. не ўжыв., -пячэ́цца, -пяку́цца; запёкся, -пякла́ся, -ло́ся; зак.

1. Спячыся ў слоі цеста.

2. Загусцець (пра кроў).

3. Перасохшы, пакрыцца тонкай цёмнай плеўкай (пра вусны).

Вусны запякліся.

|| незак. запяка́цца, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ста́ліць ‘спрасці вельмі тонкай ніткай, высокаякасна’ (мёрск., Ск. нар. мовы). Уяўляе прыставачнае ўтварэнне ад талі́ць ‘прасці вельмі тонкай ніткай, высакаякасна’ (там жа), параўн. та́лька ‘тонкая нітка пры прадзенні; маток нітак’, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маркізе́т, ‑у, М ‑зеце, м.

Празрыстая тканіна, баваўняная або шаўковая, з тонкай кручанай пражы.

[Фр. marquisette.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хром, -у, м.

1. Хімічны элемент, цвёрды метал светла-шэрага колеру.

2. Род мінеральнай жоўтай фарбы.

3. Сорт мяккай тонкай скуры.

|| прым. хро́місты, -ая, -ае (да 1 знач.) і хро́мавы, -ая, -ае (да 3 знач.).

Хромавы абутак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́пель, ‑я, м.

Птушка сямейства сяўцовых з тонкай доўгай дзюбай (жыве на балотах і заліўных лугах).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

змеяшы́йка, ‑і, ДМ ‑шыйцы; Р мн. ‑шыек; ж.

Птушка атрада весланогіх з тонкай, доўгай шыяй.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

танкашэ́рсны, ‑ая, ‑ае.

Які мае, дае тонкую шэрсць. Танкашэрсныя авечкі. // Зроблены з тонкай шэрсці. Танкашэрснае сукно.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

філі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Спец. Метамарфічная горная парода, якая характарызуецца дробнай зярністасцю і тонкай сланцаватасцю.

[Ад грэч. phyllon — ліст.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)