сярба́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Тое, што і сёрбаць. Мікола дачытаў да канца, паглядзеўшы для памяці на нумар старонкі, закрыў кнігу і пачаў сярбаць крупнік. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

löffeln

vt сёрбаць, чэ́рпаць лы́жкай, хлябта́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

chlipać

незак.

1. усхліпваць;

2. сёрбаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

slurp

[slɜ:rp]

v., Sl.

хлябта́ць (піць); сёрбаць (суп); чвя́каць, чмя́каць (едучы́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Сярба́ць. Гл. сёрбаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

sip

[sɪp]

1.

v.t. (-pp-)

сёрбаць, піць глытка́мі

2.

n.

глыто́к -ка́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Ву́сербаць ’хутка з’есці, сёрбаючы’ (Янк. II). Гл. вы́сербаць, сёрбаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

расхлёбывать несов.

1. сёрбаць;

2. перен., разг. расхлёбваць;

расхлёбывать за други́х расхлёбваць за і́ншых;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Наву́рзацца ’наесціся многа’ (Грыг.), навурзгацца ’тс’ (полац., Нар. лекс.). Ад ву́рзаць, ву́рзгаць ’хлябтаць, сёрбаць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сю́ргаць ’сёрбаць, есці што-небудзь рэдкае’ (Бяльк.), сю́ргаўка ’птушка юрок (?)’ (астрав.; Цыхун, вусн. паведамл.). Гукапераймальнае, гл. наступнае слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)