супо́льны, -ая, -ае.
1. Сумесны, агульны, які ў аднолькавай меры належыць усім.
Супольная паша.
2. Які ажыццяўляецца сумесна з кім-н.
Супольнае падарожжа.
Супольна (прысл.) працаваць.
3. Аднолькавы з кім-н., уласцівы каму-н. адначасова з іншымі.
Супольныя імкненні.
Супольныя інтарэсы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
калекты́ўны
(лац. collectivus)
1) уласцівы калектыву, агульны, сумесны;
2) прызначаны для калектыву.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
collective [kəˈlektɪv] adj. калекты́ўны, суме́сны;
a collective agreement калекты́ўны дагаво́р, калекты́ўная дамо́ва;
collective security калекты́ўная бяспе́ка
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
joint2 [dʒɔɪnt] adj. агу́льны, суме́сны; супо́льны; аб’ядна́ны;
a joint venture суме́снае прадпрые́мства;
joint efforts суме́сныя намага́нні
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
саўдзе́льніцтва, ‑а, н.
Сумесны ўдзел у чым‑н. з кім‑н. Як бы своеасаблівую «гульню» прапанаваў чытачу аўтар, тую, што заключана ў самой аснове мастацтва. Гэта «гульня!» — саўдзельніцтва, сааўтарства. Адамовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
cooperative2 [kəʊˈɒpərətɪv] adj.
1. суме́сны, супо́льны, аб’ядна́ны, які́ дзейнічае ўзго́днена;
in a cooperative spirit у ду́ху супрацо́ўніцтва
2. кааператы́ўны
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Супо́льны ’агульны, сумесны’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Шат., Гарэц., Др.-Падб., Касп., Варл., Бяльк.), сюды ж супо́льна ’разам, сумесна’ (ТСБМ, Ласт., Касп., Бяльк., Варл., Гарэц., ЛА, 5), супо́льнік ’паплечнік, аднадумец; саўдзельнік, хаўруснік’, су́польнікі ’суседзі’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. супольныи ’агульны, сумесны’ (Сташайтэне, Абстр. лекс., 135). Укр. спі́льний, польск. spólny ’супольны’, чэш. společný, славац. spoločny ’тс’. Прасл. *sǫpolьnъjь (Трубачоў, Проспект, 80), што да прасл. *sъ polu, дзе *polъ ’палавіна, палова’; старая аснова на ‑u; гл. таксама Шустар-Шэўц, 1343; Махэк₂, 570; Борысь, 569; ЕСУМ, 5, 374.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
калекты́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да калектыву, уласцівы яму; агульны, сумесны. Калектыўная гаспадарка. Калектыўнае жыццё. // Які ажыццяўляецца, выконваецца калектывам. Калектыўная праца. Калектыўнае кіраўніцтва. Калектыўны танец.
2. Прызначаны для калектыву. Калектыўнае забеспячэнне.
•••
Калектыўны дагавор гл. дагавор.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Аба́пал ’з двух бакоў’, ст.-бел. обаполъ (Нас. гіст.), обополный ’узаемны, сумесны’ з 1553 (Булыка, Запазыч.), ст.-рус. обаполъ, ст.-польск. obopol, чэш. obopol, серб.-харв. obapol (XVI ст.) да прасл. *oba poly (Карскі 2-3, 74, 89). Гл. абое і пала.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
канфлюэ́нцыя
(п.-лац. confluentia = з’яднанне, зліццё)
1) сумесны рух двух або некалькіх леднікоў;
2) зліццё рэк, злучэнне некалькіх струменяў у адзін.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)