засо́р, ‑у, м.

Тое, што і засарэнне. Засор страўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сычу́г, ‑а, м.

Адзін з аддзелаў страўніка жвачных жывёл.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рак², -у, м.

1. Злаякасная пухліна ў арганізме чалавека або жывёлы.

Р. страўніка.

2. Хвароба раслін.

Р. бульбы.

|| прым. ра́кавы, -ая, -ае.

Ракавая пухліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ulcer [ˈʌlsə] п. med. я́зва;

a stomach ulcer я́зва стра́ўніка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

gastric ulcer

я́зва стра́ўніка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

перыстальты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да перыстальтыкі. Перыстальтычныя рухі сценак страўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рво́та, ‑ы, ДМ ‑рвоце, ж.

Мімавольнае вывяржэнне змесціва страўніка праз рот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стра́ўнік, ‑а, м.

Орган стрававання чалавека і жывёл. Здаровы страўнік. Язва страўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нястра́ўнасць, ‑і, ж.

Спец. Хвароба страўніка, пры якой ускладняецца ператраўліванне і засваенне ежы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вані́ты, ‑аў; адз. няма.

Разм. Тое, што вывяргаецца са страўніка пры ванітаванні, рвоце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)