гусля́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Музыкант, які іграе на гуслях, а таксама спявак, які спявае пад звон гусляў.

|| прым. гусля́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

безгало́сы

1. безголо́сый;

б. спява́к — безголо́сый певе́ц;

2. (безмолвный) безгла́сный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

śpiewak

м. спявак;

śpiewak operowy — оперны спявак

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

кабза́р, ‑а, м.

Украінскі народны спявак, які акампаніруе сабе на кобзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

танцо́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто танцуе, умее танцаваць.

Хлопец гэты і т., і спявак.

|| ж. танцо́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пясня́р ’спявак’ (Некр. і Байк.; мазыр., ГЧ), ’спявак; паэт’ (ТСБМ, Гарэц.), песьня́р ’спявак’ (Бяльк.), укр. пісня́р ’тс’, польск. pieśniarz ’тс’, в.-луж. pěsnjer ’шансанье’, славен. pesmár ’пеўчы’. Утворана ад пе́сня (гл.) па тыпу гусля́р, магчыма, арэальная інавацыя для перадачы франц. chansonnier (Банькоўскі, 2, 567).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спява́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чаіс; ж.

Жан. да спявак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шансанье́, нескл., м.

Французскі эстрадны спявак, а таксама паэт, які піша такія песенькі.

[Фр. chansonnier.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пе́ўчы, -ая, -ае.

1. Надзелены прыродай здольнасцямі спяваць або меладычна свістаць.

Пеўчая капэла.

Пеўчыя птушкі.

2. пе́ўчы, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Спявак хору, звычайна царкоўнага.

Хор пеўчых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

о́перны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да оперы (у 1 знач.). Оперная музыка. Оперны спявак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)