grit one’s teeth

скрыгата́ць зуба́мі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

скрыгіта́ць, ‑гічу, ‑гічаш, ‑гіча; незак.

Абл. Скрыгатаць. Моцна сціснутыя зубы скрыгіталі. Крапіва. Камення на полі ўжо не было зверху, адно траплялася яно ў зямлі, аб яго скрыгітаў плуг. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

grate​2 [greɪt] v.

1. це́рці (на тарцы);

grated apple/cheese цёрты я́блык/сыр

2. скрэ́бці, скрабці́, скрэ́баць; скрыпе́ць; скрыгата́ць;

grate one’s teeth скрыгата́ць зуба́мі

3. (on/with) раздражня́ць, дзе́йнічаць на не́рвы;

Her voice grates on me. Яе голас раздражняе мяне.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Разбухіта́ць ’раскідаць, прывесці ў беспарадак’ (Сцяшк. Сл.). Ад бухаць (гл.), што ад гукпераймальнага выклічніка *bux! (ЭССЯ, 3, 79–81) па той жа словаўтваральнай мадэлі, што і хлюпата́ць, скрыгата́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скры́гаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Тое, што і скрыгатаць. Танкі скрыгаюць, равуць, Быццам гадзіны, паўзуць. Броўка. На ўскраіне горада па доўгім мосце скрыгаў намёрзлымі ботамі вартавы. Федасеенка. Сузон скрыгае зубамі, кладзецца тварам да зямлі і стогне. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скергата́ць, скергета́ць, скіргета́ць, скаргата́ць ‘скагатаць, прарэзліва крычаць (пра птушак, жаб)’, ‘адрывіста смяяцца’ (ТС), 3 ас. адз. л. скерге́чэ, скіргі́чэ, скрыге́чэ (пра сароку) (ЛА, 1). Параўн. рус. скрегота́ть, вынік метатэзы кре — кер, скра — скар, гл. скрыгатаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

rasp​2 [rɑ:sp] v.

1. скрэ́бці; саскраба́ць

2. скрыгата́ць

3. сіпе́ць, хрыпе́ць;

in a rasping voice скрыпу́чым/рыпу́чым го́ласам;

rasp out orders хры́пла выкры́кваць зага́ды

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

clank

[klæŋk]

1.

n.

бра́згат, скры́гат -у m.

2.

v.

бра́згаць, бразгаце́ць; грукаце́ць, ля́скаць; скрыгата́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

свіргата́ць, ‑гачу, ‑гочаш, ‑гоча; незак.

Разм.

1. Шчабятаць. І ластаўкі, падобныя на ноты, Свіргочуць на лянівых правадах, А ты ад непасільнай адзіноты Варочайся пад непрытульны дах. Гаўрусёў.

2. Скрыгатаць. Драты звіняць, драты свіргочуць, згінае рэйкі паравоз... Дудар. Велізарны мядзведзь сам запрогся ў калёсы і ўпрыскочку ідзе, аж свіргочуць атосы. Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Тру́кша (трю́кша) ‘бручка, Brassica napus’ (слаўг., ДАБМ, камент.). Няясна. Лаўчутэ (Балтизмы, 133) мяркуе, што трюкша — нядаўняе запазычанне з літ. *triukša, якое магло б быць утворана ад гукапераймальнага дзеяслова triukšė́ti, triuškė́ti ‘хрумстаць падчас жавання ежы’, прыводзячы ў якасці аналогіі назву бручкі griẽžtis, утвораную ад griẽžti ‘скрыгатаць, скрыгаць’. Сумніўна, бо адсутнічае фіксацыя літ. *triukša.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)