furl
[fɜ:rl]
v.t.
зго́ртваць (кры́лы), скру́чваць (ве́тразі), закрыва́ць (парасо́н)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
intertwist
[,ɪntərˈtwɪst]
v.
1) зьвіва́ць, скру́чваць; віць
2) зьвіва́цца, скру́чвацца
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Кубла́чыць ’збіваць, скручваць, камячыць (пра пасцель)’ (ТС). Ці не кантамінацыя кубліць (гл.) і кудлацець (гл.)
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
zwijać
незак.
1. скручваць;
2. згортваць; ліквідаваць;
гл. zwinąć
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
skręcać
skręca|ć
незак.
1. скручваць;
~ć sznur — скручваць вяроўку;
2. зварочваць; паварочваць;
~ć w lewo (ulicę) — паварочваць улева (на вуліцу)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
руло́н м.
1. Rólle f -, -n;
скру́чваць у руло́н zusámmenrollen vt;
2. тэкст. Stóffbahn f -, -en, Bahn
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Су́кал ’скрыўленне, выгіб’ (Ласт.). Паводле аўтара слоўніка, ад сучы́ць ’скручваць’ (там жа, 103), гл. сукаць ’круціць’ і сукол.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
convolute
[ˈkɑ:nvəlu:t]
1.
adj.
скру́чаны, зьві́ты сьпіра́ляй; заблы́таны
2.
v.
скру́чваць (сьпіра́ляй), скру́чвацца сьпіра́ляй
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
свёртывать несов.
1. (скатывать) скру́чваць;
свёртывать бума́гу в тру́бку скру́чваць папе́ру ў тру́бку;
свёртывать папиро́су скру́чваць папяро́су;
2. (заворачивать с краёв) зго́ртваць;
цветы́ на́чали свёртывать свои́ лепестки́ кве́ткі пачалі́ зго́ртваць свае́ пялёсткі;
3. перен. (суживать, ограничивать деятельность) зго́ртваць; (сокращать) скарача́ць;
свёртывать произво́дство зго́ртваць (скарача́ць) вытво́рчасць;
свёртывать шта́ты скарача́ць шта́ты;
4. воен. (перестраивать в глубину) перастро́йваць, перашыхто́ўваць;
5. (поворачивать в сторону, придавать другое направление) зваро́чваць, збо́чваць;
6. перен. (менять тему разговора) зваро́чваць;
7. (вывихивать) разг. зваро́чваць, выві́хваць;
8. (сбивать на сторону) разг. зваро́чваць, збіва́ць;
9. (вертя, портить) разг. скру́чваць; см. сверну́ть 1—8, 10;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сучы́ць ’сукаць, скручваць у дзве столкі’ (Бяльк., Др.-Падб., Сл. ПЗБ; докш., Янк. Мат.; мёрск., Ск. нар. мовы; ГЧ, Сцяшк. Сл.), ’навіваць ніткі на цэўку пры дапамозе сукала’ (Сл. ПЗБ, ТС; докш., Янк. Мат.), ’круціць (калаўрот)’ (Сл. ПЗБ), сюды ж су́чыцца ’бурліць (пра ваду)’ (віц., бялын., ЛА, 2). Параўн. укр. дыял. сучи́ти ’сукаць’, рус. сучи́ть ’тс’, польск. дыял. suczyć, sucyć ’падыходзіць, прылягаць’, в.-луж. sučić ’сукаць, звязваць, круціць’, балг. су́ча ’сукаць, намотваць’, дыял. су́чем ’раскатваць цеста’, ’сукаць ніткі’, макед. суче ’сукаць, скручваць, закручваць’, ’раскатваць цеста’. Прасл. *sučiti, звязана з чаргаваннем асновы з *sъkati, *sukati, гл. сукаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)