настая́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

1. Кіраўнік праваслаўнага або каталіцкага мужчынскага манастыра; ігумен; абат.

2. Старшы святар у праваслаўнай царкве.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свяшчэ́ннік м гл святар

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

спаве́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Святар, які прымае споведзь.

2. Той, хто прыйшоў на споведзь.

|| ж. спаве́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

clergyman [ˈklɜ:dʒimən] n. (pl. clergymen) свята́р, свяшчэ́ннік, па́стар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

preacher [ˈpri:tʃə] n.

1. прапаве́днік

2. свята́р; па́стар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

свяще́нник свяшчэ́ннік, -ка м., поп, род. папа́ м., свята́р, -ра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

айце́ц, айца́, м.

1. Святар.

Святы а.

А.

Павел (зварот да святара).

2. разм. Бацька.

Ці яў мамкі не радзілася, ці ў айца не гадавалася (з нар.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

kapłan

м.

1. святар; жрэц;

2. ксёндз

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ры́за, -ы, мн. -ы, рыз, ж.

1. Адзенне, якое надзявае святар пры набажэнстве.

Пазалочаная р.

2. Фігурная металічная накладка на абразах, якая пакідае адкрытымі толькі твар і рукі святога.

|| прым. ры́зны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Pfárrer

m -s, - свята́р, па́стар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)