катрэ́н, ‑а, м.

Вершаваная страфа з чатырох радкоў, якая мае закончаную думку; чатырохрадкоўе.

[Фр. quatrain ад quatre — чатыры.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

страфа́, -ы́, мн. стро́фы і (з ліч. 2, 3, 4) страфы́, строф, ж.

У вершаскладанні: інтанацыйна-сэнсавае аб’яднанне некалькіх вершаваных радкоў, звязаных рыфмамі; адносна закончаная частка вершаванага твора.

|| прым. страфі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

акраве́рш, ‑а, м.

Верш, у якім пачатковыя літары радкоў складаюць якое‑н. імя, слова або фразу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

quartet [kwɔ:ˈtet] n.

1. mus. квартэ́т

2. infml гру́па з чатыро́х чалаве́к

3. poet. страфа́ з чатыро́х радко́ў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сугу́чча, -а, н.

1. Спалучэнне некалькіх гукаў рознай вышыні.

2. Рыфма, паўтарэнне ў вершы падобных галосных гукаў, а таксама падобнае гучанне канцоў радкоў у ім.

Удалае с.

3. Унутраная адпаведнасць, адзінства.

С. талентаў.

С. колераў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завярста́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Скласці старонкі (палосы) з наборных радкоў тэксту, табліц, ілюстрацый; звярстаць. Завярстаць кнігу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ры́фма, -ы, мн. -ы, рыфм і -аў, ж.

Сугучнасць канцоў вершаваных радкоў.

Мужчынская р. (з націскам на апошнім складзе вершаванага радка). Жаночая р. (з націскам на перадапошнім складзе вершаванага радка). Гаварыць у рыфму.

|| прым. ры́фменны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чатырохрадко́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае чатыры радкі, складаецца з чатырох радкоў. Байка [Багушэвіча] складаецца з чатырохрадковых строф з перакрыжаванай рыфмоўкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

linage

[ˈlaɪnɪdʒ]

n.

а) ко́лькасьць радко́ў на бачы́не (у дру́ку)

б) парадко́вая апла́та

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дэ́цыма, ‑ы, ж.

1. Інтэрвал паміж першай і дзесятай ступенямі дыятанічнай гамы. // Дзесятая ступень дыятанічнай гамы.

2. Страфа з дзесяці радкоў.

[Ад лац. decima — дзесятая.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)