ю́зам, прысл.

Спец.

1. Слізгаючыся, сунучыся па зямлі, рэйках і пад. (пра колы, гусеніцы і пад.). Гэты стромы спуск уніз, дзе пры з’ездве ідуць юзам, а пры пад’ёме буксуюць машыны, мае сваю назву — Равок. Сіпакоў.

2. Цягнучы, сунучы па зямлі або насцілу. Перасунуць кантэйнер юзам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

равя́к Вялікі равок (Карм.).

□ ур. Равякі́ каля в. Казіміроў Карм.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

раўчаві́на́ Мелкі сухадольны равок, пракапаная канаўка (Слаўг.). Тое ж раўча́г (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ручаві́на

1. Перасыхаючая рэчка; сухадольны равок (Слаўг.).

2. Самае хуткае цячэнне (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Раўчу́к, раўча́к ’невялікі ручай’, ’неглыбокі роў з вадой’, ’калдобіна, выбоіна, далок’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, Яшк., Ян.), ’канаўка пад капяжом хаты для сцёку вады’ (Яшк.), ’рэчка’ (Ян.), раўча́г (слаўг., Яшк.), раўчо́к (Сл. ПЗБ, Бяльк.), ро́ўчак (Сл. ПЗБ). Утворана з выкарыстаннем суф. ‑(ч)ак/‑(ч)ук з агульнай семантыкай ’нешта малое ад пэўнай назвы’, параўн. ваўчак, ваўчук, хлапчук і пад. Адсюль роў‑ + ‑чук ці равок + ‑ук/‑ак > раўчу́к, раўча́к, ро́ўчак ’малы роў’. Гл. роў 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

раве́ц Равок, пракапаны ўпоперак лукі, які злучаецца з ракой і прызначан для лоўлі рыбы (Стол.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Тры́ца ‘драўлянае колца ў калаўроце, праз якое шнурам перадаецца рух шпульцы’ (Скарбы; гродз., Нар. сл.); тры́цык, крэ́цэк, тры́цік ‘тс’ (малар., Сл. Брэс., Уладз.). Яшчэ раней трыца ‘блок у шыбеніцы’, гл. Гардзееў, Магдэбургская Гародня. Мінск, 2008, 51. З польск. tryc, trycek, tryca, trycka ‘колца ў калаўроце’, ‘блок, на якім спускаецца ланцужок у гадзінніку’, а таксама ‘равок (выраз) у блоку, на які навіваецца шнур’, якія з ням. Tritze ‘хадавое кола’ (Фалінская, Sł. tkac., 2/1, 90; Вінцэнц). Меркаванні пра запазычанне стры́ца (гл.), тры́ца ‘калёсіка на калаўроце’ праз ідыш гл. Галай, БМ, 8, 54.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

flute

[flu:t]

1.

n.

1) фле́йта f.

2) Arch. жалабо́к -ка́, раво́к -ўка́ m., паз -у m., вы́емка f.

3) малы́я, ву́зкія скла́дачкі

2.

v.i.

1) ігра́ць на фле́йце

2) выраза́ць жалабкі́ (на калёне)

3) запрасо́ўваць скла́дкі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gutter

[ˈgʌtər]

1.

n.

1) кана́ва f.

2) ры́на f., вадасьцёк -у m. (на да́ху)

3) раво́к -ўка́, раўчу́к -а́ m.; жо́лаб размы́ты вадо́ю

4) informal бе́дны, бру́дны раён; падо́нкі грама́дзтва

2.

v.t.

рабі́ць раўчукі́, раўкі́; заклада́ць ры́ны

3.

v.i.

аплыва́ць (пра сьве́чку)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

вадаце́ч

1. Крыніца, ручай, равок (Нас., Крыч., Слаўг.).

2. Вільготнае месца пад гарой, дзе з зямлі сочыцца вада (Лёзн.).

□ ур. Вадацеч (мокрая, крынічная мясціна) каля в. Любаны Слаўг.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)