compulsory [kəmˈpʌlsəri] adj.

1. абавязко́вы;

compulsory education абавязко́вае навуча́нне;

compulsory military service во́інская паві́ннасць

2. прымусо́вы;

compulsory measures прымусо́выя ме́ры

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

forced

[fɔrst]

adj.

1) прымусо́вы (пра́ца)

2) зму́шаны (усьме́шка); ненатура́льны (сьмех)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gewálttätig

1.

a гвалто́ўны, прымусо́вы

2.

adv жо́рстка, гру́ба

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

compulsory

[kəmˈpʌlsəri]

adj.

1) прымусо́вы, абавя́зкавы

compulsory education — абавя́зкавае навуча́ньне

2) накі́нуты, навя́заны сі́лаю

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Vórführung

f -, -en

1) дэманстра́цыя, пака́з; відо́вішча, пастано́ўка

2) юрыд. (прымусовы) прыво́д

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

распро́даж м. Áusverkauf m -(e)s; Sónderverkauf m, Sónderangebot n -(e)s (спецыялізаваны);

прымусо́вы распро́даж камерц. Zwángsverkauf m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

падняво́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Залежны, падначалены; прыгнечаны. [Маці] вяла.. [Яна] за руку ў царкву і там вучыла кланяцца багам, вучыла быць паднявольным. Пестрак. Там продкі паднявольнай талакой На берагах адбудавалі горад. Хведаровіч.

2. Які адбываецца не па сваёй волі, прымусовы. Дакастрычніцкая творчасць Янкі Купалы — гэта бадай поўны звод паэтычных звестак аб паднявольным жыцці беларускага селяніна. Лужанін. Бярэзінская водная сістэма была створана паднявольнай працай беларускіх прыгонных сялян у 1798–1805 гадах. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ссы́льны у знач. наз. м. кніжн. Verbánnte (sub) m -n, -n, Áusgewiesene (sub) m -n, -n; Deportíerte (sub) m -n, -n (высланы, прымусовы перасяленец)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

mandatory

[ˈmændətɔri]

1.

adj.

1) манда́тны (камі́сія)

2) абавязко́вы (пастано́ва), прымусо́вы

a mandatory sentence — канчатко́вы прысу́д

3) які́ атрыма́ў манда́т кірава́ць зале́жнай краі́най

2.

n.

мандата́р -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ДЗЮРКГЕ́ЙМ (Durkheim) Эміль

(15.4.1858, г. Эпіналь, Францыя — 15.11.1917),

французскі філосаф і сацыёлаг, заснавальнік франц. сацыялагічнай школы. Праф. сацыялогіі і педагогікі ў Бардо (з 1896) і Сарбоне (з 1902). Грамадства разглядаў як асобую рэальнасць, аснову якой складаюць сац. факты, якія існуюць незалежна ад індывідаў і здольныя аказваць на іх прымусовы націск. Сац. факты Дз. падзяляў на марфалагічныя (складаюць матэрыяльны субстрат грамадства — шчыльнасць насельніцтва, развіццё шляхоў зносін і інш.) і духоўныя (утвараюць у сукупнасці калектыўную або агульную свядомасць). Кожнае грамадства мае розную ступень сац. салідарнасці, згуртаванасці. Грамадскае развіццё — пераход ад «механічнай» салідарнасці, заснаванай на падабенстве індывідаў і функцый, якія яны выконваюць, да «арганічнай», якая грунтуецца на падзеле працы. Антыпод сац. салідарнасці — анамія. Сацыялогія Дз. — першы разгорнуты варыянт структурна-функцыян. падыходу пры вывучэнні грамадства. які атрымаў класічнае адлюстраванне ў працах Т.Парсанса і Р.Мертана.

Тв.:

Рус. пер. — О разделении общественного труда: Метод социологии. М., 1990;

Самоубийство: Социол. этюд. М., 1994.

А.У.Рубанаў.

т. 6, с. 131

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)