tribal chief

правады́р пле́мя

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

вя́цічы, ‑аў.

Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое ўвайшло ў склад рускай народнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дрыгавічы́, ‑оў.

Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое жыло на поўнач ад Прыпяці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднапляме́нны, ‑ая, ‑ае.

Які належыць да аднаго з кім‑н. племя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндага́мны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да эндагаміі. Эндагамнае племя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

exogamy [ekˈsɒgəmi] n. экзага́мія; шлюб па-за ме́жамі свайго́ ро́ду, пле́мя, ка́сты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

го́ты, ‑аў; адз. гот, ‑а, М гоце, м.

Старажытнае племя ўсходніх германцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднапляме́ннік, ‑а, м.

Той, хто належыць да аднаго з кім‑н. племя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

у́мбры, ‑аў.

Італійскае племя, якое ў старажытнасці насяляла Паўночную і Сярэднюю Італію.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

этно́нім, ‑а, м.

Назва нацыі, народа, народнасці, племя і іншых этнічных супольнасцей.

[Ад грэч. éthnos — племя, народ і ónyma — імя, назва.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)