Жаўткі́ ’ўнутраныя органы (ныркі, печань, кішэчнік, страўнік)’ (клец., Нар. лекс., 207). Відаць, перанос ад жаўток ’унутраная часціна яйка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ляхкі́я ’лёгкія’ (смарг., Сл. ПЗБ). Кандэнсавання форма з лягкі́я вантробы ’тс’. Націск — паводле цяжкі́я (вантробы), ’печань’ у той жа гаворцы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гепатапто́з

(ад гр. hepar, -atos = печань + -птоз)

апусканне печані (пры вертыкальным становішчы хворага).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

bilious

[ˈbɪliəs]

adj.

1) жо́ўцевы

2) хво́ры на жоўць ці пе́чань

3) Figur. бурклі́вы, зласьлі́вы; зло́сны, у злым гумо́ры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

гепаты́т

(ад гр. hepar, -atos = печань)

хвароба печані запаленчага або дыстрафічнага характару; хвароба Боткіна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Печане́ўя ’жоўцевы пузыр’ (Варл.). Відаць, вытворнае ад печані ’вантробы разам з ныркамі’ (Нік. Очерки), печані ’пячонка’ (ашм., Стан.). Да печань (гл.). Суф. -еўе выражае сукупнасць прадметаў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гепары́н

(ад гр. hepar = печань)

рэчыва, якое перашкаджае згусанню крыві (змяшчаецца ў печані лёгкіх, нырках, мышцах).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гепатацы́ты

(ад гр. hepar, -atos = печань + -цыты)

жалезістыя клеткі печані, якія ўваходзяць у склад пячоначнай долькі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

жоўць ​1, ‑і, ж.

1. Жоўта-зялёная горкая вадкасць, якую выдзяляе печань у кішэчнік.

2. перан. Раздражненне, злосць. Мой гнеў паволі адышоў і замяніўся на пагарду. — Які падрыў! Якая жоўць! Дудар.

жоўць ​2, ‑і, ж.

1. Спец. Жоўтая фарба. Цынкавая жоўць.

2. Разм. Жаўцізна, жоўтае адценне. Заклякочуць буслы ля ракі І жоўцю заквецяцца клёны. Астрэйка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *Лёганёўе, ліганёўе ’лёгкія’ (КЭС, лаг.). Утворана пры дапамозе суфікса ‑ёўе (са значэннем сукупнасці прадметаў — Сцяцко, Афікс. наз., 205–206) ад леган- (магчыма, Шлегане, як печань), параўн. укр. легёні ’лёгкія’. Да лёгкі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)